Dit jaar viert 'Blue Saga', het debuut van het Jef Neve Trio, haar tiende verjaardag. Van die toen in relatieve stilte verschenen plaat naar een album met filmmuziek, een duoplaat aan de zijde van José James of een cd aan het roer van het funky band Groove Thing: niemand zal ontkennen dat Neve in amper een decennium tijd een opzienbarend traject heeft afgelegd. Hij reisde de wereld rond en zijn vorige tournee bracht hem op een paar maanden tijd naar vijf verschillende werelddelen. Op een of andere lange vlucht werd toen het idee voor 'Sons of the New World' geboren: een project dat Neve uit de hem tot dan toe vertrouwde triocontext lichtte en met een heus octet naar een studio in de Oostkantons deed vertrekken.
Nog altijd lijkt Neve's creativiteit onstuitbaar, maar daar zijn lang niet alle jazzliefhebbers tevreden mee. Terwijl de man als componist inmiddels een tweede pianoconcerto in première liet gaan en een paar maanden geleden nog muziek schreef voor het Vlaams Radio Koor, beweegt hij zich in het jazzlandschap steeds verder weg van de pure, ongebreidelde improvisatie. Neve mag dan wel in het cd-boekje laten optekenen dat hij het leven zelf als een improvisatie ziet, op zijn jongste plaat steekt de publiekslieveling niet weg dat hij met digitale snufjes zijn muziek een meer effectrijk en wie weet ook hipper elan wil geven dat weinig met de jazztraditie van doen heeft.
Dus het enfant chéri van de Belgische jazz is simpelweg een crowd pleaser geworden? Zo eenvoudig kan men 'Sons of the New World' niet terzijde schuiven. Het is weliswaar een album waarop Neve zich zienderogen oriënteert in de richting van de popmuziek, met minder spontane muzikale interacties, meer doorzichtige songstructuren en een wel erg glad in het oor liggend geluid, maar anderzijds kan men niet meteen een muzikale tegenhanger verzinnen waarmee Neve inwisselbaar klinkt. De blazers die de pianist naast zich duldt, zijn bovendien allesbehalve sessiemuzikanten die braaf de arrangementen aframmelen. Zo bracht Myrddin De Cauter zelf de compositie 'Kundalini' aan en laten Michael Campagna en Jo Hermans zich opmerken als musici voorzien van aardig wat buskruit. Weliswaar krijgen zij niet in elk nummer een speelveld, maar wanneer ze aan het woord komen, ontstaat bij de luisteraar allesbehalve de neiging om de aandacht te laten verslappen.
Met 'Sons of the New World' mikt Neve op een heel aantal sferen en de diverse aard van de nummers betekent dat het een kwalitatief fluctuerende plaat geworden is. In 'The Happy Children' is te horen hoe de toetsenist de cd op gang trekt met een van de hem kenmerkende repetitieve pianoriedels. Teun Verbruggen, nog altijd Neve's inspirerende rots in de branding, bouwt met zijn collega's op naar een eerste climax, die overigens getuigt van een zin voor (mini)orkestratie die niet iedereen met slechts een handvol instrumenten ter beschikking zou weten op te tekenen. In 'A Sign of Hope' kantelt de sfeer vervolgens vervaarlijk in de richting van de kitsch, maar in de up tempo-sectie doen de musici het lang niet slecht. Als er iets bestaat als complexloze feestjazz, dan zou die wel eens als dusdanig kunnen klinken. 'I Feel Your Skin' wordt vervolgens op gang getrokken met een wel erg doorzichtige oergroove, maar de manier waarop Neve zijn collectief over meer dan zeven minuten heen op sleeptouw neemt, klinkt behoorlijk indrukwekkend.
Via 'Kundalini' en 'We Were 18' zakt het album enigszins weg in wel erg zoete sferen, maar 'The Space Was Empty When We Found It' zet de groep terug op de rails, op kruissnelheid zelfs. In 'The Sacrifice' keert de monumentale sfeer waarmee het album van wal stak nog een keer terug. Afsluiter 'Zuurstof' is dan weer te veel in een geproducet bad gedompeld en onderweg hoort men in 'On A Sad Friday Night' wel erg veel jaren '60 terug.
Meer dan zou mogen trekt Neve op 'Sons of the New World' de kaart van de romantiek. Dat is jammer, want zelfs wanneer de man voor een meer geriefelijke sound lijkt te kiezen, verliest hij zijn geloofwaardigheid niet. Dat gebeurt wel op de sporadische momenten waarop hij en zijn band een kunstje namaak glitterjazz lijken op te voeren – passages die gelukkig nog altijd in de minderheid zijn.
