De Belgische jazzpianist Jef Neve behoeft waarschijnlijk geen introductie meer. Met zijn trio brak hij in 2006 door dankzij het sublieme album 'Nobody is Illegal'. Ondertussen heeft Neve ook al een eigen radio-programma op Klara en een piano-concerto op zijn naam staan. Binnenkort verschijnt ook een duo-album met vibrafonist Pascal Schumacher en later op het jaar ook een veelbelovende release in samenwerking met zangwonder José James. De filmmuziek die Neve schreef voor regisseur Felix Van Groeningen, respectievelijk voor de films 'Dagen Zonder Lief' en 'De Helaasheid der Dingen', is eigenlijk weinig meer dan een vingeroefening, zeker voor iemand die reeds een pianoconcerto en binnenkort ook een ambitieus vocaal werk op zijn palmares heeft staan.
Wat meteen opvalt aan deze verzameling filmmuziek, is het fragmentarische karakter van de cd. Opener 'Desperate' zet heel tragisch de toon en is een intelligent gecomponeerd stukje dramatiek. Met het daarop volgende 'Something' (vooral bekend van de dubieuze versie van Lasgo) is de luisteraar dan weer aanbeland bij de meer jazzy georiënteerde kant van Neve. Zijn cover is een meeslepende uitvoering, alweer met veel gevoel voor dramatiek, zoals dat bij Neve wel vaker het geval is. Echt tegenstrijdig zijn de symfonische en de solo of trio-stukken overigens niet, maar het staat een werkelijke spanningsboog in de weg.
Wie het zuivere jazz-werk van Jef Neve een beetje kent, weet dat hij moeiteloos prachtige thema's uit zijn mouw kan schudden. Jammer is dan dat die op deze cd niet altijd worden uitgewerkt. 'Monday Night at the Catclub' belooft bijvoorbeeld een heerlijk jazzy-nummer te worden, maar na het thema houdt de track helaas al op. 'You Are Different' (hartverscheurend!) en 'Highway Blues', twee tragische orkestrale stukken, hadden gerust wat meer uitwerking verdiend. Ook bij 'Don't You Want Me' blijft Neve nogal aan de oppervlakte, terwijl de compositie gemakkelijk wat meer diepgang had kunnen gebruiken. 'The Contest' is dan wel weer een interessant spel met dissonanten, dat Neve langzaam maar zeker uitbouwt tot een wankel slot. Pas bij 'Days Without Lover', een nummer in de voor Neve vertrouwde trio-bezetting, bereikt het album haar hoogtepunt. Het is een monumentale compositie waarbij het orkest finaal de stevige climax nog komt verhevigen.
Neve kent overigens de cliché's van het vak en gaat deze niet altijd met evenveel overtuiging uit de weg. In 'He's Getting Crazy' maken de sonore strijkers het bijvoorbeeld wel erg bont. Nergens laat Neve zich echter betrappen op slechte smaak. De keren dat de soundtrack in stereotiepen vervalt, blijft de muziek best genietbaar en spreekt nog steeds een overtuigende dosis emotie uit de muziek.
Wie op zoek is naar een album vol sfeervolle, vakkundig gecomponeerde miniaturen van constante kwaliteit, kan hiermee niet misdoen. Licht verteerbare stukjes wisselen hartroerende composities af ('The Waltz' op kop) en bewijzen dat Neve tot meer in staat is dan de sceptici doen vermoeden. Alleen mist 'De Helaasheid der Dingen / Dagen Zonder Lief' een bindmiddel dat de nummers onderling samenhoudt. Aardig, maar te weinig coherent.
Meer over Jef Neve
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
