Het succes van de eerste cd van Jean-Paul Poletti en Le Choeur de Sartène, 'Cantu di a Terra', kon niet zonder vervolg blijven. Hun nieuwste heet 'Terra Mea' en bevat Poletti's gelijknamige a capella oratorium voor voorzanger en mannenkoor. Deze wereldcreatie kwam tot stand naar aanleiding van 2000 jaar christendom in Corsica. Traditionele Latijnse teksten wisselen af met delen uit een Corsicaanse legende, in het Corsicaans gezongen.
In het cd-boekje zegt Poletti zelf dat er in den beginne enkel de stem was, en zo klinkt het 'Introïtus' ook. Vanaf het begin is de zangstijl duidelijk. Zeven eerder kelige stemmen die hun vibrato vaak opvallend expressief inzetten. De zwevende beginmelodie van het 'Introitus', met vooral kleine intervallen, wordt pas na geruime tijd vergezeld van een bourdonkwint. Poletti gaat die bourdon langzaamaan gebruiken om zijn meerstemmigheid te ontwikkelen. Die meerstemmigheid is niet het klassieke contrapunt, maar bestaat voornamelijk uit parallellen. Op harmonisch gebied zijn gedurende het hele oratorium die parallellismen één van de opvallendste kenmerken van deze muziek. Hierdoor refereert ze af en toe naar het Gregoriaans. Die Gregoriaanse invloeden wisselt Poletti af met uitstapjes naar traditionele muziek. Vooral ritmische contrasten geven daar een duidelijk beeld van. Lange brede melodieën met vrij egale notenwaarden wisselen af met onregelmatige gepunte ritmische structuren die plots een danskarakter lijken aan te brengen, zoals bijvoorbeeld in het middendeel van het 'Miserere'. Na een sereen begin, waarin vooral de ongelooflijk lage kelderbassen van Le Choeur de Sartène opvallen, kiest Poletti daar plots voor een compleet verschillend, opdringeriger karakter. Zo wordt op verschillende manieren de genade van God afgesmeekt.
'Terra Mea' bespeelt alle vocale kleuren. De meest intieme momenten, zoals de wondermooie en loepzuiver gezongen solo 'Inviolata' wisselen af met grootse klankuitbarstingen. Na vele omzwervingen eindigt 'Terra Mea' zoals het begon: met alleen de stem. Na een lange solo van de voorzanger antwoordt het koor opvallend eenvoudig, zonder de eerder wél gebruikelijke melismes of drukkere passages. Sicut erat in principio: zoals het in begin was, nog steeds is, en steeds zal zijn.
Poletti levert opnieuw een krachtig pleidooi voor het genre!
Meer over Jean-Paul Poletti
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
