Wanneer twee van de beste hiphopproducers van vandaag de koppen bij elkaar steken, schept dat hooggespannen verwachtingen. Jaydee maakte naam met zijn kale, funky producties met gortdroge snaredrums voor onder andere The Pharcyde en A Tribe Called Quest en zijn eigen groep Slum Village. Madlib is bij het grote publiek lang minder bekend geweest, maar had dit jaar de eer de volledige catalogus van het legendarische jazzlabel Blue Note te mogen verwerken tot een remixalbum. Het idee voor de collaboratie 'Champion sound': elk de helft van het album produceren en vervolgens rappen over de beats van de ander.
Eerlijjk is eerlijk: in de meeste gevallen klinken Jaydee's tracks met hun synth-bassen en dito geluiden wat vooruitstrevender dan die van Madlib, die het ditmaal eenvoudig houdt en veelal terugvalt op het aloude knip- en plakwerk. Voor beiden geldt echter dat de beats, hihats, claps en drums op een minimale, verfrissende manier zijn geprogrammeerd. Opvallend is verder de grote verscheidenheid. Veel van de titels houden kort voor het eind van de officiële tijdsduur op, waarna in de resterende seconden op achteloze wijze nog even een sterke bonusbeat weggegeven wordt. Het draagt bij aan het prettig rommelige karakter van het album, maar illustreert vooral ook de arbeidsdrift en creatieve drang. Die overigens ook zo hun nadelen hebben: een ruwe versie van 'Champion sound' lekte eerder dit jaar al uit via internet en het is bijzonder spijtig te moeten constateren dat enkele hoogtepunten van die onofficiële versie hier ontbreken.
Hebben de twee naast hun enorme muzikale output ook iets zinnigs te melden? Op dit album in elk geval niet. De teksten gaan zonder uitzondering nergens over, maar ach, een kniesoor die erop let. Deze speelse beatgoochelarij vraagt niet om intellectuele hoogstandjes. Onderbroekenlol, joligheid en battleraps dus, zelfs van de vroeger nog bloedserieuze Talib Kweli, die hier als gast een vette partyrap dropt op de sterke Jaydee-productie 'Raw s—t'. Uiteraard is ook Madlib's alter-ego Quasimoto in diverse tracks van de partij om met zijn bijdehante heliumstem een olijke duit in het zakje te doen. Voorts: opgepitchte en anderszins met effecten bewerkte vocalen, een foute eighties-interlude, samples van lullige doedelzakmelodietjes en Indiase vrouwen, een tell-sell spotje over marihuana-verbeteraar en meer van zulke ongein. Het doet geenszins afbreuk aan de relevantie van het album, integendeel. Met een middelvingermentaliteit toch vernieuwend bezig zijn én alle hoofden laten knikken: dit is hiphop hoe het bedoeld is. Maar dan in 2003.
Meer over Jaylib
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
