Wanneer er over de Tunesische, deeltijds in België wonende singer-songwriter Jawhar Basti gesproken wordt, komt geheid Nick Drake ter sprake. Niet geheel ten onrechte, want het wat hese, dromerig lichte stemgeluid van Basti lijkt bij momenten inderdaad heel erg op dat van zijn illustere collega-voorganger. Basti’s songs hebben echter niet de harmonische en melodische verfijning, maar dat weten de zanger en zijn begeleiders doorgaans goed op te vangen.
Opmerkelijk zijn de songs van Jawhar Basti niet te noemen, maar efficiënt en integer klinken ze wel. Ongecompliceerd stromen ze uit de speakers, verpakt in even doeltreffende arrangementen. Die worden van een solide en elegant fundament voorzien door bassist Laurens Smet (Ifa y Xango) en drummer Yannick Dupont die vaak met borstels en af en toe met een klokkenspel in de weer is. Het fonkelende geluid van dit laatste instrument mengt bijzonder goed met de Fender Rhodes en de andere keyboards van Eric Bribosia (Rackham). Die verstaat de kunst om zijn partijen zo exact te plaatsen dat ze, ook wanneer ze in verschillende lagen gebruikt worden, nooit de muziek onder haar eigen gewicht laten bezwijken. Hoe groot de impact van deze soms bescheiden spelende muzikanten kan zijn, is te horen in ‘Amaman’ waar het contrast tussen de strofes meer verkregen wordt door de veranderingen in de keyboards en vooral de drums, dan door de evolutie in melodie of harmonie. Zo kan Jawhar betoveren, dromen, deinen en in een wat sneller tred bewegen, zonder dat het fragiele geluid van de muziek schade oploopt.
Twee derde van de songs op ‘Qibla wa Qobla’ worden gezongen in het Arabisch, wat de muziek een mysteries randje geeft dat als een prettig parfum in de lucht hangt. Wanneer Jawhar Basti voor de andere nummers overschakelt op het Engels of het Frans verdampt deze extra dimensie, maar dan valt op dat de charme van de songs sterk genoeg is om op zichzelf te staan. Alleen ‘Ayech’ heeft daar wat meer moeite mee. Hier is de harmonie te mager en het voorzichtige rockritme in de drums te vlak om de frisheid van de andere nummers te bewaren.
Hier en daar durven Basti en zijn collega’s een klein bochtje maken. ‘Shahrayar Blues’ klinkt als een ritmisch vereenvoudigde touaregblues waarbij het kleurenspel van de klavieren het verlies aan gelaagdheid weten goed te maken. ‘Such a Breez’ lonkt door het banjogeluid dan weer meer naar de country-achtige blues, zonder duidelijk in de bijbehorende schema’s te kruipen en in ‘Le Reste est Ennui’ zorgen de droomarpeggio’s voor een romantische sfeer waar Yann Tiersen wel weg mee zou weten. Heel af en toe is er plots een kleine opstoot van verder zoeken merkbaar, maar de minuscule breaks in ‘Tahlellil’ en de even abstracter zoemende keyboards van ‘Hwe Hwe Hwe’ worden zo vanzelfsprekend in het geheel verweven dat niemand zich er aan kan “storen”.
Geschiedenis schrijft Jawhar Basti met ‘Qibla wa Qobla’ dus zeker niet, maar liefhebbers van klassieke songs (inclusief diegenen met een lichte koudwatervrees voor wereldmuziek) zal hij met deze cd niet teleurstellen.
