Jamey Jasta is binnen het hardere gitaargebeuren geen onbekende: de man is al jaren de brulboei bij hardcoregrootheid Hatebreed en sloeg een tijd geleden de handen in elkaar met Kirk Windstein (Crowbar, Down) om Kingdom of Sorrow uit de grond te stampen. Dat was blijkbaar nog niet genoeg, want nu brengt de man onder zijn eigen naam een resem songs uit die vermoedelijk niet echt pasten bij een van voorgaande. Dat maakt 'Jasta' een geregeld interessante, vaak degelijke en soms wat fletse plaat.
Het valt bijzonder moeilijk om vergelijkingen te trekken tussen wat Jamey hier presteert en zijn andere twee groepen. Natuurlijk is het zo dat wanneer hij zijn oerschreeuw bezigt, de schaduw van Hatebreed over het geheel ligt, maar op muzikaal vlak tapt Jasta uit een ander vaatje. Zo klinkt het leeuwendeel van deze schijf als moderne metal in de trant van Machine Head of Lamb of God. Verdraaid veel groove, dus, en dat is te merken wanneer de echt goede songs door de luidsprekers schallen. Zo is onder meer opener 'Walk That Path Alone' een gemene oplawaai in het gezicht, gezegend met logge beukriffs die primale driften oproepen. 'Anthem of the Freedom Fighter' is misschien de meest hardcore getinte song, maar klinkt moderner. De gitaren klinken vol en mogen volop loos gaan, iets wat trouwens bijzonder goed werkt.
Links en rechts probeert Jamey ook iets anders, en dat valt duidelijk minder goed. Zo zijn de pogingen om wat poppier over te komen niet bijster geslaagd, en zijn ook de cleane vocalen die Jasta voorzichtig uitprobeert niet om naar huis over te schrijven. Sommige frontmannen houden zich nu eenmaal beter bij hun oerkreten, en Jasta is wat dat betreft zeker geen uitzondering. Aan de andere kant, die momenten die minder overtuigen zijn behoorlijk zeldzaam, want door de band genomen beukt, knalt en vlamt dit plaatje met het heilig vuur dat eerder verwacht wordt in Jasta's hoofdgroep.
Het is mooi dat zelfs songs die niet meteen pasten in het stramien van zijn hoofdbezigheid toch nog puik blijven. Jamey Jasta bewijst dus opnieuw van verschillende markten thuis te zijn en werkelijk een grote meneer te blijven in de wereld van luide gitaren. Zijn echte solodebuut is immers een bijzonder aangenaam plaatje, ondanks een miniem aantal mankementjes.
