Jason Simon heeft zich aardig laten opmerken als frontman van het door velen bejubelde, psychedelische gezelschap Dead Meadow, maar houdt er toch een quasi lege MySpace pagina op na met maar 166 vrienden. Om maar even aan te geven dat Simon van soberheid houdt en op zoek gegaan is naar een tegengewicht voor de soms bombastische muziek van zijn band. Het is net die soberheid die in het solodebuut van de songschrijver uit Los Angeles helemaal tot uiting komt. Een gitaar, een warme stem en een zeldzame strijk op de harmonium zijn de ingrediënten voor een erg aangrijpend, oprecht stukje muzikale zielsberoering.
Als er één ding opvalt, zijn het niet zozeer de intieme, melodieus pittige gitaarballades die Jason Simon brengt, maar wel het heerlijke live, laidback gevoel dat de man in zijn liedjes legt. Deze plaat lijkt bij momenten wel op een akoestische bluesvariant van het shoegazerwerk van Slowdive. Lome stem, slidegitaar of donkerblauwe grondklanken gaan voor een vrij neergeslagen uitstraling. Op momenten dat een minimaal dwarrelende tokkelmelodie de enige instrumentale vormgever is (‘I Let it go’) neigt Simon bijna tot indommelen, ware het niet dat een opvallend tegenritme en een enkele elektrische basisnoot de luisteraar nog net bij de les houden.
Maar het kan natuurlijk ook explicieter. Een samengezongen mantra die met het ritme van een gedreven sixstring naar voren kruipt terwijl een melancholische cello voor extra kleur zorgt (‘The Dust Does Blow’) of een ode aan filterbanken en effecten in de vocaal ontdubbelde Dylan cover ‘As I Went Out One Morning’ waarin een zware bluesgitaar doolt, geven dit album meer karakter.
Dat is overigens ook nodig, want Jason Simon vergeet al eens dat energie toch een drijfveer moet zijn. Een lome stem en sombere frasen als “With your soul, black soul, I still hold here, black as coal” werken niet altijd motiverend. Verveling dreigt ook omdat enkele van de tien songs wel erg rudimentair klinken met hun inhoud van uitsluitend zang en snaarwerk. Een weinig vertellende countryballade als ‘Hollow Eyed and Howling’ had gerust geschrapt mogen worden.
Er is zeker wel wat voor dit plaatje te voelen, maar overenthousiasme hoeft ook weer niet. Jason Simon laat zijn singer songwriternummers voortdurend afwisselen tussen droge in-het-gezicht ballades en holle, licht bedwelmende sfeerprenten. Dat maakt het moeilijk een vast gevoel te koppelen aan het werk van deze lazy cowboy. Ronduit heerlijke traagheidsliedjes worden net iets te veel opgevuld met momenten van eenvoud en eenzaamheid.
