De jazzscene van Chicago heeft wat weg van een commune. Van die indruk kan men zich de laatste jaren niet ontdoen aangezien steeds weer dezelfde musici er in nieuwe combinaties met elkaar gaan samenwerken. Een mooi voorbeeld is het in 2009 ten tonele verschenen trio Sun Rooms van vibrafonist Jason Adasiewicz, waarin met bassist Nate McBride en drummer Mike Reed alweer enkele vertrouwde Chicagoans meespelen. ‘Spacer’ is al het tweede album van de groep op goed een jaar tijd.
Het titelloze debuut van Sun Rooms verscheen eind 2010 op Delmark en werd geprezen door enkele gerespecteerde jazzcritici, waaronder Ben Ratliff van The New York Times. Het inspireerde Adasiewicz tot het schrijven van nieuw repertoire, dat in mei van 2011 werd uitgewerkt tijdens een wekenlange residentie in een bar in Chicago en daarna werd opgenomen. Het resultaat draagt de titel ‘Spacer’ en bestaat uit tien stukken, de meeste van de hand van de vibrafonist maar ook eentje van Nate McBride en een compositie van Eric Boeren, de Nederlandse cornettist waarmee Adasiewicz enkele jaren geleden door Europa tourde.
Een trio van vibrafoon, bas en drums is geen voor de hand liggende bezetting, het veronderstelt een voorname rol voor eerstgenoemd instrument en dat in elk mogelijk opzicht. Het verschil met Rolldown, het kwintet waarmee Adasiewicz in 2008 en 2009 reeds twee albums uitbracht, is daarom groot. In Rolldown heeft de 34-jarige vibrafonist nog twee blazers naast zich in de frontlinie, in Sun Rooms staat hij er alleen voor. Ook muzikaal zijn er verschillen want het repertoire van dit trio is veel rustiger, klassieker ook. Swing, walking bass en ballads zijn allemaal trefwoorden die voor deze plaat van toepassing zijn, hoewel Adasiewicz zich daarmee niet bedient van clichés.
De trage stukken op ‘Spacer’ maken het meest indruk, wat een gevolg is van de techniek van de vibrafonist. Met vier mallets (twee in elke hand) en opvallend pedaalwerk creëert hij brede en rijke partijen die het best tot hun recht komen in een context met voldoende ruimte. ‘Pillow’ en het onweerstaanbaar mooie ‘Bobbie’ (van Eric Boeren) zijn wat dat betreft hoogtepunten, die aantonen dat Adasiewicz graag stapelt en bouwt met lang nagalmende tonen. Dat heeft ook invloed op zijn solo’s, die hij met deze aangehouden klanken van extra begeleiding voorziet.
Tracks waarin Adasiewicz zich meer afgetekend tegenover de ritmesectie plaatst zijn minder spannend. Nate McBride en Mike Reed houden de groove er altijd in maar kunnen niet voorkomen dat een stuk als ‘Run Fly’ na een tijdje gaat vervelen. Compositorisch werden hiervoor nochtans maatregelen getroffen. Zo krijgen bas en drums opvallend veel tempowisselingen opgelegd en worden veel gezamenlijke metrische accenten geplaatst, allemaal ingrepen die voor meer animo moeten zorgen.
Sun Rooms slaagt er zo regelmatig in op hoog niveau te musiceren en origineel uit de hoek te komen. De spoeling is echter dun wat afwisseling betreft. Adasiewicz overtuigt de luisteraar ook niet overal van het belang of de relevantie van zijn instrument in een bovengeschikte rol. Op ‘Spacer’ kreunt de vibrafoon dan ook onder het gewicht van het kopmanschap maar begeeft, als puntje bij paaltje komt, net niet.
