James Labrie is fans van progressieve metal vast niet onbekend, aangezien hij de frontman is van Dream Theater, toch zowat dé referentie en zonder twijfel een van de meest populaire bands binnen dat genre. Nu zijn hoofdgroep even een rustpauze inlast, is voor Labrie stilzitten geen optie en heeft hij nog maar een soloplaat in elkaar gebokst. Maar waar de voorgaande relatief rustig was en vooral keyboardgericht, duwt deze het gaspedaal behoorlijk in.
De bijzonder rauwe schreeuw die tijdens opener 'One More Time' voorbijkomt (en die later op het album ook regelmatig terugkeert) is echter niet van Labrie zelf. Drummer Peter Wildoer (Darkane) mag de rauwere vocalen voor zijn rekening nemen. Het is een opvallende verrassing en zeker eentje die het album net dat stuk afwisselender en spannender maakt. Uiteraard mag Labrie met zijn kenmerkende timbre het leeuwendeel van de songs voorzien van tekst en hij doet dat opnieuw uitstekend. Hij mag dan al even fervente voor- als tegenstanders hebben, maar niemand kan ontkennen dat de man weet hoe hij moet zingen.
Hoe het ook zij, wie een doorslag van Dream Theater verwacht op muzikaal vlak, is er aan voor de moeite. Labrie blijkt een fan te zijn van bands uit een steviger hoek, als In Flames of Killswitch Engage, en dat vertaalt zich geheel naadloos naar dit album: de drumpartijen zijn bruut en snel, vaak met uitgebreide dubbele basdrumpassages, en ook het gitaarwerk is bijzonder stevig uitgevallen. Echter, het geheel vloeit zo heerlijk en de nummers zijn zo goed opgebouwd, dat een mens niet anders kan dan de genialiteit van deze schijf naar waarde schatten.
Uitschieters zijn legio: het daadwerkelijk schizofreen klinkende 'Jekyll or Hyde', het meer melancholisch getinte (maar nog steeds beenharde) 'Over the Edge' of 'Who You Think I Am', waar Labrie gemeen uithaalt. Naar wie is een beetje de vraag, maar dat de man erin slaagt om echte emotie in zijn stem te leggen staat buiten kijf. Enkel afsluiter 'Coming Home' is een apart beestje, aangezien dit een erg rustig en emotioneel nummer is, en waarschijnlijk daardoor tot het laatste gehouden werd.
Met 'Static Impulse' heeft James Labrie een meer dan uitstekende plaat afgeleverd die onverwacht hard uithaalt en de veelzijdigheid van deze artiest netjes in de verf zet. Ook fans van acts als het eerder genoemde Killswitch Engage mogen dit album gerust een luisterbeurt geven: de kans op teleurstelling is erg klein.
Meer over James Labrie
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
