James Labrie is bekend als frontman van progressieve metalmeesters Dream Theater, maar hij brengt ook al jaren muziek onder zijn eigen naam uit waar de link met zijn broodheer iets minder prominent is. Immers, onder zijn eigen naam kan hij gewoon doen waar hij zin in heeft en dat vertaalt zich naar meer moderne metal met kwieke prog-invloeden en een poppy inslag wat betreft beluisterbaarheid. 'Impermanent Resonance' is eigenlijk gewoon de logische opvolger van 'Static Impulse' en wederom een uitstekend plaatje.
Het valt te betwisten, maar het lijkt wel alsof de invloed van drummer Peter Wildoer de laatste jaren Labrie naar een potiger metalen variant heeft geloodst. Immers, de drukke en heftige drumroffels die Wildoer zichzelf eigen heeft gemaakt, alsook het behoorlijke aandeel van zijn schreeuwen bij deze songs duwt het geheel soms naar melodische death metal. Maar alles wordt binnen de perken gehouden en uiteindelijk is het Labrie's typerende klank die overweegt en overwint. Hier hoeft hij zich vaak minder te forceren om vlot met de muziek mee te kunnen en dat is gewoon hoorbaar.
De songs zijn al bij al vrij rechtlijnig gestructureerd en gaan er daardoor in als zoete koek. Het opvallende zit hem in de details. Zo kan eenieder die wil, horen dat wat de heren spelen niet zo eenvoudig of rechtlijnig is, maar als dat verpakt zit in vlotte songs is er niemand die daar om maalt. Het maakt 'Impermanent Resonance' een album dat mooi twee paden bewandelt, te weten het toegankelijke en het impressionante. Zo durven de heren al eens powerballades boven te halen (toch zeker in bepaalde stukken) of mag het heftiger bij tijd en stond. Die afwisseling is puik gedaan, maar dat was ook al zo op voorganger 'Static Impulse' en dat is het enige puntje van kritiek: het is meer van hetzelfde.
Er wordt oeverloos gediscussieerd over de stem van Labrie, maar met dit album laat hij gewoon horen dat hij een uitstekende zanger is die met de juiste kompanen verdraaid vlotte en aangename muziek kan maken. Aan het oppervlak is dit vlotter verteerbaar dan Dream Theater en zeker heviger, maar het is gewoon een ander aspect van Labrie's talent. Puik plaatje!
