De titel van Jaguar Wrights twee cd 'Divorcing Neo 2 Marry Soul' laat geen twijfel bestaan over haar ambities: Wright wil weg uit de gehypte neo-soul om, zoals ze het zelf zegt, "zichzelf te zijn". Nochtans is de cd opgetrokken uit de klassieke soul en r&b ingrediënten. Op relaxte beats worden voorzichtig reepjes piano, akoestische of elektrische gitaar, harp, strijkers of elektronica gelegd. De meerstemmige achtergrondstemmen schommelen aardig heen en weer en hierop kan de stem van Wright schitteren, inclusief geïmproviseerde adlibs. Ook in de teksten bewandelt ze bekende paden. Er wordt onder vrouwen weer heel wat gewaarschuwd voor de mannen (of gewaarschuwd dat ze beter van haar man afblijven), verlangd naar vrijheid of ze nodigt een kerel uit in "my place".
Jammer genoeg is het muzikaal niet zo spannend in (het nummer) 'My Place'. Met samples van akoestische gitaar, een keyboardriedeltje, scratcheffecten en een oosters aandoende sample is nochtans voldoende materiaal voorhanden om er iets van te maken. Er wordt met dit materiaal echter te weinig gedaan en dat is een probleem waar de hele cd mee te kampen heeft. De producties zijn te dun en evolueren bitter weinig waardoor de muziek snel opgebrand is. Betere momenten zijn er met de eerste single, de vlotte soulsong 'Free'. In 'Let me be the One' zorgen een golvende geluid en de achtergrondstemmen voor een jazzy ritmische spanning door lekker aan het tempo te gaan hangen. Het contrast met het kneuterig klinkende refrein (een piano die de zanglijn al te letterlijk volgt) doet de song echter geen goed. Van dan gaat het verder bergaf met de cd. Met het ambitieus getitelde 'Ecstacy' komt een nummer waarin zelfs de backing vocals en de melodie niet meer werken. Richting- en vormloos qua toonhoogte en in een vierkant ritme gezongen geraakt dit nummer nooit van de grond. De combinatie van piano, elektronische geluiden en de funky bas die de productie vormen, lijken wel overschotjes die in elkaar geknutseld werden, zonder te letten op een eventuele samenhang.
Wanneer Wright opschuift naar popballads vol strijkers, piano en tikkende drum komt er weinig beterschap. 'Flower' wordt verstoord door lage, weinig sexy mannelijke achtergrondstemmen en met bijna twaalf minuten duurt 'Do Your Worst' veel te lang, ondanks het aangroeien en terug afkalven van het arrangement. Ook 'Woman 2 Woman' – origineel van Shirley Brown – biedt geen soelaas en laat een Jaguar Wright horen die, in weerwil van haar bedoelingen, de bekende hapjes serveert.
Of een cd echt of gemeend is vanuit de artiest is door een buitenstaander niet altijd zomaar te bepalen. Mogelijk is het verhaal dat Jaguar Wright hier vertelt echt wel het hare. Muzikaal biedt 'Divorcing Neo 2 Marry Soul' echter te weinig om een eigen gezicht te hebben. En daar kan een stem die best ok is weinig aan verhelpen.
Meer over Jaguar Wright
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
