'Smash' is de langverwachte debuutplaat van Jackson and his Computer Band, het pseudoniem van Parijzenaar Jackson Fourgeaud. Jackson begon bijna 10 jaar geleden met een aantal typische Franse filterhouse-ep's op het Franse label Sound of Barclay, en is misschien nog het best bekend van zijn 'Midnight Fuck Remix' van M83's 'Run into flowers'. Zelf beschrijft Jackson zijn debut als "a style orgy, a psychedelic celebration of conflict", en daar is geen woord van gelogen.
'Smash' opent met 'Utopia', Jacksons culthitje uit 2003, en dat nummer zet meteen de toon. Dansbaar, opzwepend, maar tegelijkertijd ook dreigend en verwarrend, die beschrijving geldt zowel voor het nummer als voor een groot deel van het album. Op 'Utopia' vermengt Jackson een zware, donkere baslijn met zweverige stemsamples en die typische ingehouden beats en breaks die we ook bij Aphex Twin en recente Squarepusher terugvinden. Die Warp-sound keert terug op 'Tropical Metal' en vooral 'Headache', waar de verknipte breaks vermengd worden met een sexy baslijn en scherpe synthesizer-flashes die het nummer een zeer Frans geluid meegeven. De dansbaarder nummers op 'Smash' doen dan ook geregeld aan de filterhouse van mensen als Daft Punk of Cassius denken. Maar het is dan wel Cassius door de ogen van een Warp-artiest, wat wil zeggen dat de beats nooit rechtlijnig zijn, maar om de haverklap door tegendraadse breaks worden onderbroken.
Maar het zou onrechtvaardig zijn om 'Smash' alleen als een dansbaar album te categorizeren. Jackson vermengt immers honderdeneen stijlen en invloeden in zijn nummers. Daardoor klinkt het geheel soms nét iets te gekunsteld, zoals op 'Teen Boat Ocean', waarop dissonante synthgeluiden die uit een goedkope horrorfilm lijken weggelopen gecombineerd worden met een ritmetrack die wel héél sterk lijkt op T. Raumschmieres 'Monstertruck Driver'. Maar over het algemeen klinkt de vermenging van heel uiteenlopende stijlen vooral origineel en aanstekelijk. 'Arpeggio' mixt trage discobeats en borrelende bliepjes met een sterke minimal-invloed en zware distorted synths die als pure new wave klinken. 'Fast Life' klinkt enigszins gelijkaardig: daar wordt een Anne Clark-baslijn gecombineerd met bombastische hiphopsynths en voorzichtige knisperende breaks. En ook op 'Rock On' klinkt de combinatie van trage discodrums met Cassius- achtige stemsamples en synths die zo uit vroege Detroit-techno geplukt zijn geslaagd. Hier doet Jackson sterk denken aan een van de vorige Warp-signings, Jimmy Edgar, die ook een mengelmoes aan stijlen combineerde en overgoot met een lekker geschift Warp-sausje.
Een verwarrende, gedurfde, zeer dansbare en vooral zeer originele mix van stijlen, zo kan 'Smash' nog het best worden samengevat. Héél af en toe klinkt alles wat geforceerd, maar dat is eerder uitzondering dan regel. Jackson beheerst de kunst van het knippen en plakken tot in de puntjes, hij is niet te beroerd om zijn invloeden er vingerdik op te leggen, en zijn geluidscollages klinken door de tegendraadse Warp-elementen tegelijkertijd old-school en actueel. Een man om in het oog te houden, deze Parijzenaar.
Meer over Jackson and his Computer Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
