Jackie O Motherfucker bewees al bij hun eerste release, inmiddels zo'n twaalf jaar geleden, dat ze niet de ambitie hadden om in eender welk muzikaal hokje geplaatst te worden. Dit muziekcollectief rond tripflippers Tom Greenwood en Brooke Crouser zal dan ook door sommigen gelabeld worden als een psychedelische reis waar experimentele rock, free-jazz, drone, folk, avant-garde en nog meer van dat moois elkaars paden kruisen. Andere, minder poëtische of gewoon nuchtere zielen lijken het eerder te houden bij: ongrijpbaar. 'America Mystica' zal hier geen verandering in brengen. Vier nummers die gemiddeld een twintigtal minuten duren, dwingen de luisteraar zelf op zoek te gaan naar enige structuur.
Jackie O Motherfucker muzikaal beschrijven lijkt haast onmogelijk. De groep probeert stijlen en conventies zo door elkaar te mengen dat telkens er een herkenbare passage de oren binnenzweeft, het moment al terug voorbij is voor de hersenen goed en wel in gang geschoten zijn. Rest er dan nog enkel de bewondering dat de groep zelf het volledige verloop van hun nummers kan onthouden. 'America Mystica' bestaat uit vier opnames die alle vier onder volledig verschillende omstandigheden zijn opgenomen. Van een knusse opnamestudio tot live in de theaterzaal van Cube Cinema in Londen. Het moet gezegd worden: Jackie is niet mals voor zijn luisteraars. Opener 'Hudson Dragonfly' is een zenuwachtig samenraapsel van repetitieve vocalsamples, flirterige gitaarakkoorden met over het geheel een synthetische ambientzweem. Het nummer –of beter gezegd: de opname- raakt nooit wal en lijkt daardoor meer tot zijn recht te komen in een donkere met blacklight en fluokleuren besmeerde kelder dan in een knusse huiskamer. De psychedelische cross-overs lijken soms op nostalgische Pink Floyd-momenten die na jaren rondzweven een eigen leven zijn gaan leiden. Fans van het genre zullen dit nummer absoluut smaken, maar voor eenieder die het minste groen achter zijn oren heeft, lijkt het haast onoverkomelijk dat halverwege deze negentien minuten durende muzikale turf naar het volgende nummer gezapt wordt. 'Ah Sunflower' zoekt het dan weer in de stilte. De opname start met een pulsende intro waar aan tergend traag tempo een sporadisch effectje wordt toegevoegd. Helaas daagt het na een minuut of zeven wel dat de intro helemaal geen intro is, maar de basis van heel het nummer. Vanaf dan is het zoeken naar en vooral wachten op muzikaal interessante momenten. De laatste vijf minuten brengt een warme gitaartokkel dan toch de eerste muzikale warme in dit ijle zwarte gat. De tweede cd gooit het over een iets andere boeg. De opnames zijn rauwer, intenser, en de gesamplede psychose van zijn voorganger wordt vaker vervangen door live gitaren. Hierdoor voert vooral de laatste opname: 'Celtic Sea Captain', naar zorgeloze, intense, Woodstockachtige sferen. Hoewel dit laatste nummer het meest hoorbare, herkenbare en algemeen beluisterbare nummer van het album is, is dit -net door die Woodstockanalogie- ook meteen het nummer waar de identiteit van de groep het verst zoek is.
Dit is geen album waar iedereen zich rustig bij kan neerzetten om een uurtje geconcentreerd naar muziek te luisteren. Jackie O Motherfucker zou het meest tot zijn recht komen wanneer de muziek bijgestaan wordt door psychedelische, conceptuele videoprojecties. Het lijkt eerder de soundtrack van een visuele trip, dan dat de muziek zichzelf staande kan houden. Omdat niet iedereen zulke videomontages in zijn dvd-kast heeft staan, is het staren naar de rudimentaire visualisaties van windows media player misschien al een eerste stap.
Meer over Jackie O Motherfucker
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
