Alexandre Tharaud speelt Bach? Ja, maar ... Op Bachs eigen 'Concerto Italien' na is geen enkel werk hier helemaal van zijn hand. Meestal gaat het om klavecimbel- of orgeltranscripties die Bach maakte van concerti van Antonio Vivaldi of Alessandro en Benedetto Marcello. Er staan zelfs twee werken op die, bewerkt door pianist Alexandre Tharaud zelf, helemaal los staan van de Duitse componist. Alsof deze arrangementen nog niet voldoende zijn om een boom op te zetten omtrent het authenticiteitprobleem, gaat Tharaud deze klavecimbel- en orgelstukken ook nog eens spelen op een moderne Steinway piano. Liefhebbers van historisch geïnterpreteerde opnames moeten hierbij echter niet meteen onwel worden. Tharaud speelt met een groot respect voor de "oude" muziektraditie: geen romantische tempowijzigingen of dynamische veranderingen, maar een heel secuur, haast objectief geluid. Dankzij zijn uitzonderlijk egale touché is alles schitterend in balans en schuift de muziek zonder haperingen voorbij. De presto's worden niet moordend snel gespeeld, maar laten wel zien welk gemillimeterd mechaniekje Tharaud in de vingers heeft en bij de tragere delen slaagt hij er wonderwel in om de piano aan het zingen te krijgen.
Deze muzikale bescheidenheid en objectiviteit komen de muziek helemaal ten goede. Die is minder polyfoon uitgewerkt dan meestal bij Bach het geval is, waardoor de fraaie charme ervan de grote troef wordt. En juist deze charme weet Tharaud helemaal naar boven te halen. Dit belet niet dat een stuk als 'Aria de la Pastorale' ondanks de heel zakelijke speelstijl toch weet te ontroeren. Net zoals Tharauds eigen bewerking van Vivaldi's 'Sicilienne' uit het 'Concerto in d' vol ingehouden, maar daarom niet minder aanwezige dramatiek zit. Van de Bach arrangementen is vooral diens versie van Vivaldi's 'Concerto in g' de moeite. Deze muziek van Vivaldi heeft immers een duidelijke harmonische spanningsboog, waar die van de Marcello's eerder zuiver verstrooiend is.
De meest doorwrochte structuren zijn uiteraard te noteren bij Bachs eigen 'Concerto Italien', waar hij zijn complexere, polyfone schrijfwijze mooi weet te verzoenen met de Italiaanse transparantie.
Hoewel niet alle werken op deze cd van hetzelfde muzikale niveau zijn, weet Alexandre Tharaud ze één voor één op een mooie, erg gepolijste manier te presenteren, waarbij de kristallen helderheid van de stukken ideaal tot haar recht komt.
Meer over J.S. Bach
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
