Op het eerste gehoor maakt J-Live eerder doorsnee hiphop. Muzikaal is het inderdaad weinig nieuws onder de zon, maar J-Live is een enorm getalenteerde mc met grote inhoudelijke ambities. Eerder dan alleen maar feestjes bouwen, het eigen ego strelen en rivalen de grond in boren, wil J-Live een boodschap de wereld insturen. Dat geeft vaak knap verwoorde sociale commentaar, intelligente teksten en rake observaties, maar helaas ook hier en daar uitschuivers waar J-Live pedant en hoogdravend klinkt. Wat lijkt te ontbreken op het album is echte bezieling. J-Live heeft talent te over maar slaagt er ondanks alle technische bravoure zelden in om mee te slepen. Zijn teksten zijn een stuk intelligenter dan die van de overgrote meerderheid van zijn collega's, maar het lijkt allemaal vaak nogal gezocht en wordt met te veel serieux gebracht.
J-Live's carrière verliep tot nu toe ietwat eigenaardig. Na halverwege de jaren '90 met een enorme hype op het toneel te verschenen te zijn, kreeg hij zijn debuut niet op tijd klaar om daarvan te profiteren. Het tweede album kon in de pers al op net zo veel bijval rekenen maar een echte doorbraak bleef weer uit. Het gevolg is een grote bekendheid bij een internationale schare hiphopfans en algemene erkenning als een van de betere rappers, maar niet de overeenkomstige algemene populariteit (of verkoop). Het spreekt dan ook voor J-Live dat hij hier durft te breken met de 'jazzy' productiestijl van zijn vorige twee albums. Een derde album in dezelfde stijl was waarschijnlijk de gemakkelijkste manier om de opgebouwde reputatie eindelijk te verzilveren. Die afgelikte en catchy stijl heeft echter plaats gemaakt voor een ruwere eigen klank, met wisselend succes. J-Live moet het nu ook voor het eerst zonder medewerking stellen van beatgoden als dj Premier, dj Jazzy Jeff, Pete Rock en dj Spinna. Een aantal geslaagde eigenzinnige beats redden echter de meubels, met als uitschieter het spookachtige synthwerk van 'Audio Visual', geleverd door producer Floyd The Locsmif. J-Live zelf komt sterk uit de hoek met het latingetinte 'Whoever' en de swingende openingstrack 'Here', waar hij bijgestaan wordt door blazers en gitarist van funkgroep Soulive.
Hoewel J-Live naast mc ook een begenadigd dj en producer is, zijn het toch flow en teksten die het verschil maken. In het openingsnummer laat J-Live zijn spierballen rollen, de tekst doet er niet veel toe maar de flow is zonder meer indrukwekkend. J-Live danst door het ritme zonder ooit in een vaste cadans te vervallen en doet dat schijnbaar zo moeiteloos dat mc'en plots heel eenvoudig lijkt. Begeleiding en raps grijpen perfect in elkaar en bouwen samen op naar een climax. 'The Sidewalks' vertelt met een metafoor hoe J-Live het straatleven als buitenstaander (vanop het voetpad dus) ziet en is een kritiek op de gangstercultuur in hiphop. 'Audio Visual' is een van de sterkste nummers op de plaat, met een knappe tekst waarin J-Live vertelt hoe hij via muziek zijn boodschap wil overbrengen, zij het dat J-Live hier even alle bescheidenheid laat varen en zich ook waagt aan beschouwingen als "the only stars I see is in the sky and a child's eye". 'Brooklyn Public Part 1' gaat over J-Live's werk als leraar in een openbare school in New York.
J-Live begroet ons in het openingsnummer "with confident humility". Dat zelfvertrouwen is op zijn plaats want de man heeft talent voor drie mc's en weet dat van zichzelf, of het nog gepast is om van nederigheid te spreken is minder zeker. Weinigen kunnen gevatte teksten op rijm zetten en dan ook nog zo vlot in een ritme gooien, maar toch klinkt 'The Hear After' wat steriel. Waar het J-Live aan ontbreekt is het vuur van muzikale vernieuwers, de overtuigingskracht die gepaard gaat met oprechte verontwaardiging of de humor die andere hiphopplaten kan dragen.
Meer over J-Live
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
