Het Nederlandse Izegrim wist destijds op te vallen doordat de rauwe vocalen werden verzorgd door een opvallende dame. Dat is nog steeds zo, al heeft ondertussen bassiste Marloes al jaren het voortouw genomen met haar succulent gortige rasp. De groep balanceert quasi constant op het scheidingsvlak tussen beenharde thrash en death metal, al dient gezegd te worden dat op 'Congress of the Insane' de balans wat meer doorslaat naar het doodsmetalen gedeelte. Is dat erg? Nauwelijks, want dit is de meest beukende en agressieve no-nonsense schijf van dit gezelschap en tegelijkertijd voorlopig de beste.
Een grote verandering tegenover vroeger is het totaalgeluid van de plaat. Deze keer hebben de heren en dame bijzonder veel aandacht besteed aan een zo brutaal en vet mogelijk geluid en dat komt de elf songs van dit kleinood zeker ten goede. Vroeger beukten de songs live beter dan op plaat, omdat soms de klank iets te slapjes was, maar daar heeft 'Congress of the Insane' hoegenaamd geen last van. Het geheel komt over als een orkaan met scheermessen en klinkt daarenboven warm. Niet warm als in 'gezellig', maar warm als in 'de bassen zijn nu voelbaar en de gitaren pompen lekker verder'.
De rauwe grom van Marloes staat tegenwoordig ook iets beter in de mix en ze klinkt nu zwaarder. Er zullen altijd wel mensen de vergelijking blijven maken tussen Izegrim en Arch Enemy, maar dat is enkel gebaseerd op de blonde zangeressen, want wat Marloes hier laat horen, is een pak bruter dan hetgeen Angela Gossow presteert. Het klinkt hier dieper en voller en die gemene brul zet heel wat mannelijke collega's in hun blootje.
De songs zijn ook verbeterd tegenover vroeger. Er is extra aandacht gegaan naar pakkende melodieën en herkenbare riffs en daardoor blijven tracks als 'Celebratory Gunfire' (heerlijke ritmeriffs), 'Modern Day Freak' (giftige zanglijn) of 'Relic of the Past' (een pak slaag van de drummer) uitstekend hangen. De melodie werd nergens vergeten en vooral de solo's zijn een welkome afwisseling tussen het ongenadig raggen, maar de catchiness lijdt er nergens onder.
Met 'Congress of the Insane' heeft Izegrim zijn beste plaat tot dusver afgeleverd en dat verdient een fikse pluim. Het is hard, brutaal en pakkend met een goede dosis melodie en beukt de trommelvliezen los uit de oren. Sterk stukje vakmanschap!
