Iwrestleabearonce is een van die bands die constant zorgen voor verdeeldheid: zijn deze jongens (en meisje) geniaal of gewoonweg geschift? En konden ze deze keer het vertrek van frontvrouw Krysta Cameron opvangen met een gelijkwaardige vervangster? Wat dat laatste betreft: nieuwe strot Courtney LaPlante is zonder twijfel een uitstekende opvolgster van Cameron en voegt zelfs wat nieuwigheden toe. Wat het eerste betreft: nu is Iwrestledabearonce gewoon geniaal geschift.
Derde keer is scheepsrecht en dat kan meer dan ooit opgaan voor de band. 'Late for Nothing' is hun beste album tot dusver en dat heeft veel – zo niet alles – te maken met de focus die de groep deze keer had. De waanzin is nog alomtegenwoordig, maar is nu gekanaliseerd en staat ten dienste van de nummers zelf waardoor het geheel met scherp schiet. Iwrestledabearonce gaat misschien iets minder dan vroeger alle kanten tegelijk uit, maar dat neemt niet weg dat qua frenetiek karakter het geheel nog steeds onnavolgbaar is. Riffjes die snel bochten van 180 graden nemen, erg bizarre en opvallende geluidjes die uit een gitaar kunnen worden getoverd en de extreme verschillen tussen de rauwe brul van LaPlante en haar heerlijk zalvende reguliere stem: het kan allemaal en meer.
Iwrestledabearonce heeft nu ook een stuk meer electronica in de sound gestoken en het merendeel van de grappige en aparte melodieën komt dan ook uit een toetsenbord. De gitaarpartijen zijn nog steeds niet simpel, maar klinken meer rechtdoorzee en zorgen voor een overzichtelijker sound, waar vroeger alles nogal op los zand kon lijken. Dat ogenschijnlijk transparanter nummers schrijven geeft de groep vleugels, want nu blijft er verdacht veel van hangen. Ook de zang van LaPlante is heerlijk en ze zingt erg veel normaal. Die combo van geflipte muziek en haast poppy refreinen is gewaagd, maar de band slaagt erin om alles te laten werken. De teksten zijn nog even vreemd als voorheen, maar met tracks als 'Letters to Stallone' (bruut met overgave), 'Boat Paddle' (heerlijk refrein en hilarisch bizarre videoclip) of 'Carnage Asada' (met bijhorende solo van gitaargod Steve Vai) schiet Iwrestledabearonce met scherp.
Focus maakt dat 'Late for Nothing' misschien aan de oppervlakte minder frenetiek klinkt dan vroeger, maar alles staat nu veel meer in dienst van de song met als resultaat dat het album knalt, blaast en op een oranje pogostok voorbij huppelt met overgave. De songs beuken heerlijk weg en blijven zonder moeite zitten en dat alles zonder enig compromis: bijzonder sterk!
