Aah, treurnis! Welk beter seizoen om hier ten volle van te genieten dan de winter? Welke grauwe, troosteloze aanblik kan het gevoel van eenzaamheid, verlatingsangst en tristesse beter vatten? Nu ja, met een plaat van Isole in de platenspeler kan zelfs de zonnigste zomerdag zonder enig probleem omgevormd worden naar een tranendal. Maar betekent hoegenaamd niet dat de sombere voortekenen van de doem die Isole voortbrengt zonder voordelen zijn, aangezien het erg puike doom metal is die geserveerd wordt.
De band uit Zweden grossiert al langer in vrij toegankelijke edoch depressieve doom metal, maar laat zich niet verleiden tot erg zwaar op de maag liggende thematiek of muziek. Meer zelfs, in de wereld van de doemdenkers is Isole zowaar een van de makkelijker te verteren acts, eentje die zelfs voor niet-ingewijden aanschouwelijk maakt hoe het aanvoelt om eenzaam rond te wentelen in een put van grijswaarden.
Dat gevoel komt tot uiting dankzij flink uitgesponnen songs die meestal draaien rond een bepaald thema, zowel tekstueel als muzikaal. Aan het einde van de cd kan het gevoel opduiken dat een aantal thema's wel vaker aan bod zijn gekomen (om niet te zeggen dat een paar songs sterk op elkaar lijken qua opbouw), maar daar staat tegenover dat Isole ondanks de langere songs het geheel best interessant kan houden. Zij doen dat veelal door voldoende te variëren, zowel in snelheid als in aanpak. Zo nemen de zuivere vocalen vaak de bovenhand, maar wordt er ook niet op een rochelgrunt meer of minder gekeken. Isole doseert de aanpak van beiden, en laat vooral de gitaren voor zich spreken. Daardoor krijgen de melodielijnen veel ruimte om door te dringen. Ook qua tempo zijn ze geen doorsnee doomband, want Isole durft al eens het gaspedaal enigszins in te trappen, wat geen slecht idee is. Enkel marsgangen gaat ook vervelen na een tijdje, iets wat de meeste funeral doombands nog steeds niet door hebben.
Echt uitschieters noteren heeft weinig zin, want 'Born From Shadows' houdt het geheel smakelijk toegankelijk en goed geserveerd. Misschien heeft het geheel te weinig Weltschmerz voor de ware depressievelingen, maar daar staat tegenover dat Isole met zijn doom een pak meer mensen kan bereiken en dat speelt netjes in hun voordeel.
