Integrated Services Analogue Network mag dan als muziek klinken voor de fans van oudere technologie, als groepsnaam is het iets minder sexy. Geen wonder dus dat de Britten Antony Ryan en Robin Saville hun ding doen onder de afkorting Isan. Hun voorkeur voor oude synthesizers en andere elektronica die uit de naam kan afgeleid worden, is er echter niet minder om. En het moet gezegd: ze behandelen hun materiaal met liefde en zachtheid. De tracks op hun tweede cd 'Meet Next Life' glijden vlotjes aan de luisteraar voorbij: vaak dromerig, soms sprookjesachtig, dan weer zoet, maar steeds mooi. Misschien iets te mooi zelfs, want stuk voor stuk laten de nummers zich van bij een eerste beluistering kennen. Heel toegankelijk dus, maar van te ontdekken, verborgen lagen is geen sprake. En daar zit de zwakke kant van dit schijfje.
Een zacht bewerkte akoestische gitaar, sinusachtige toontjes, zoemende geluidjes, beverige keyboards, lang doorklinkende synthesizerstrijkers of schuifelende, knetterende en ratelende elektronica schuiven vriendelijk over elkaar. Het blijft echter steeds wachten op iets dat nooit komt. Hier en daar vouwt een nummer wat traag open of borrelt er iets op, maar wat er daarachter zit, krijgt de luisteraar niet te horen. Op zich zou dit niet zo'n probleem zijn, mocht de spanning binnen de tracks groot genoeg zijn om het zonder die oplossing te kunnen stellen. Dit is jammer genoeg niet het geval.
Toch vluchten de Ryan en Saville niet in louter vrolijke, melodische elektronica. 'One Man Abandon' mag dan een lekker knullig en hoofdwiegend thema hebben, de meeste nummers moeten het zonder echte melodie stellen. De toonhoogtes (soms slechts een 3 à 4-tal) blijven onbestemd in de ruimte hangen of bewegen zich wat richtingloos verder. In de afsluitende titeltrack hangen ze zelfs helemaal in het luchtledige. Dit sluit muzikaal misschien mooi aan bij de titel van de cd, maar het levert niet meteen het spannendste luistervoer op. In 'Willowy' roept de bijna-melodie dan weer een namaak Chinees/Japanse sfeer op: of dit charmant of gênant is, zal afhangen van de luisteraar.
Als er één track iets meer uitstraalt dan de andere, dan is het 'The Race to be First Home'. De glasachtige percussie en het klokkenspel garanderen hier een "glashelder" klankbeeld, waar het geschuifel en de strijkers mooi onder geschoven worden. De wat vreemde accenten lijken de muziek iets pittiger te gaan maken, maar er wordt net iets te weinig mee gedaan, waardoor het truckje als nel duidelijk wordt.
Een mooie cd die jammer genoeg heel wat spanning mist om meer dan een (weliswaar fraaie) achtergrond te zijn.
Meer over Isan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
