Inwolves is het geesteskind van drummer Karen Willems (Yuko, Zita Swoon Group). Live is de band een trio, maar op deze ep nog zo goed als een soloproject van Willems. De wazige, wat onheilspellende cover van de release geeft al een indruk van wat de muziek te bieden heeft. Althans voor het eerste stuk ‘trees de drongengoed’ dat lekker donker begint. Lage tonen, ruisen en stoombootachtig nazinderende klanken laten de muziek opdoemen uit de mist. Meer dan de vage contouren krijgt de luisteraar niet te horen tot er plots een duidelijke drumgroove invalt en een kleine melodie voor een streepje licht zorgt. Later bepalen verschillende kleuren ruisen, met elk ook een eigen gekarteld of net glad randje, het geluid waarna Willems de muziek tenslotte laat aandikken.
Blijven zitten in een enkele sfeer is dus aan deze muzikante niet besteed, maar tegelijkertijd lijkt ze ook nog niet te weten wat ze nu zelf wil. Het mysterieuze van het begin gaat verloren door de plots opduikende metrische duidelijkheid en de verschillende soorten elektronica (van goedkoop zoemende, synthesizerachtige akkoorden tot diepe tonen als van een digitale keelzang) mogen dan voor heel wat variatie zorgen, de combinatie ervan klinkt zo heterogeen dat de samenhang vaak verloren gaat. Dit speelt vooral op in het titelstuk waar de verschillende lagen zonder enige reverb of ruimtelijkheid te horen zijn en de muziek dan ook geregeld stil lijkt te vallen.
Ook het verloop van de stukken wordt niet altijd even ambitieus uitgewerkt. Enkele lage tonen die als een baslijn fungeren of ritmes en melodieën van andere lagen worden vaak gewoon herhaald zonder dat er enige frictie ontstaat. Als ze dan ook nog eens inzetten op momenten die zich van ver aankondigen, dan is de spanning ver te zoeken. Zelfs in het door buisklokken en pauken ritueel aangedikte ‘landmannalaugar’, waarbij het constant wachten is op iets wat uiteindelijk niet komt.
Dat het ook anders kan, laat Willems horen in ‘hold the time’ waarin ze haast ongegeneerd poppy voor de dag komt met. In dit relativerende geluid krijgt het contrast tussen de verschillende lagen een specifieke functie en wanneer ze dan nog eens beslist van een melodie bij de herneming in een andere toonaard te plaatsen (met al het wringen en wrijven van dien), drijft de muziek nog wat verder weg van de veilige paden die ze elders bewandelt.
Een soortgelijke humor schemert ook door in ‘heermoes’ waar het geluid van marcherende toms en zoemende klanken een schattig opstappend Playmobile-leger aankondigen: muziek met een hoog knutselgehalte dat wel best komiek klinkt.
Echt overtuigen doet ‘Air+’ als geheel niet. Daarvoor klinken de tracks te veel als combinaties van losse elementen die hun eenheid (nog) niet kunnen vinden. Benieuwd wat dit geeft als Willems zich live versterkt weet door Jürgen De Blonde en Ward Dupan.
