De wereld gaat langzaamaan om zeep: banken en hele landen gaan de financiële dieperik in, het consumentenvertrouwen zit op een dieptepunt, het klimaat gaat elk jaar wat meer kapot en de winter staat binnenkort weer voor de deur. Hoog tijd dus voor een nieuwe Insomnium plaat! Dit Finse kwartet staat al meer dan een decennium en vier albums garant voor melancholische doom/death metal van de bovenste plank. In elke plaat die ze al uitbrachten zat droefenis, ingehouden woede en verborgen pracht verscholen. Met 'In The Halls Of Awaiting' leverden ze in 2002 een fantastisch debuut af, en sindsdien is Insomnium met veel vakmanschap en geduld blijven toevoegen aan hun geluid.
Elk nieuw album is hierbij een kleine stap in een incrementeel proces: zorgvuldig wordt er verder gebouwd aan de machtige burcht die Insomnium intussen in het genre is geworden. Ook op 'One For Sorrow' geen plotse ommekeer: de uitgangspunten blijven dezelfde. Een zachte intro, zoals dat intussen op elke cd al zo geweest is, leidt een gitzwarte nacht in. Hierin vallen vooral de klassieke arrangementen op die subtiel zijn toegevoegd, waardoor ze niet meteen bombastisch gaan klinken maar meer als een integraal deel van het geheel. Die kleine toetsen van violen en andere strijkers komen nog geregeld terug, maar vaak erg ver op de achtergrond. Een beetje jammer soms, maar het lijkt een zeer bewuste keuze. Net als de cleane zang overigens, die tussen de diepe grunts van Niilo Sevänen slechts op enkele nummers wordt gebruikt, en daardoor des te meer afsteekt tegen de geluidsmuur.
De grondvesten van de eerder vermeldde burcht worden gebouwd op nooit eindigende gitaarriffs, die zwaar zijn maar nooit zwaar klinken, hard zijn maar nooit hard klinken en eenvoudig zijn maar nooit eenvoudig klinken. Brutale schoonheid, als het geheel dan toch in twee woorden moet beschreven worden. Voorbeelden hiervan zijn 'Unsung' en 'Song Of The Blackest Bird', twee monumentale stukjes metal die respectievelijk vijf en zeven minuten duren maar steeds op enkele seconden voorbij lijken te gaan. De melodieuze gitaarlijnen die constant over de zware achtergrond worden gedrapeerd, zorgen voor verlichting in de duisternis, terwijl de drums hun best doen om het geheel in goede banen te leiden. Nergens extravagantie, maar overal sobere perfectie.
Al die melancholie en schoonheid doet soms vergeten dat Insomnium wel degelijk zijn wortels heeft in de death metal, in de gitaren weerklinkt ook nog steeds die Göteborg klank. Ook snellere nummers als 'Only One Who Waits' en 'Every Hour Wounds' zijn hier herinneringen aan. Maar al rammen ze er nog zo hard op los, steeds blijft er een zweem van tristesse over hangen. Het eindresultaat is echter niets om triest over te zijn: met 'One For Sorrow' brengt Insomnium opnieuw topkwaliteit. Hun vorige, 'Across The Dark', blijft tot nader order hun magnum opus maar deze eindigt niet ver uit de buurt. Sluit de ogen, schenk een goed glas uit, draai het volume open en geniet.
