Metal, strijkers, vrouw, Finland … dan moet de uitkomst bijna vanzelfsprekend gothic zijn. Inzet is het relatief jonge kwintet met weinig wereldschokkende naam Indica (een verbastering van ‘indie’ en genregenoten Epica?) dat met een al even weinig creatieve titel ‘A Way Away’ een plaat op de Europese markt loslaat. Het album blijkt een Engelstalige vertolking van de beste, reeds eerder gemaakte, Finse songs van de band. Anders dan bij de meeste van dit soort softmetal-projecten, gaat het hier niet om één frontvrouw, maar wel een groep van vijf fel geschminkte diva’s. Dat zorgt voor een geluid dat iets luchtiger is dan dat van zijn mannelijke, soortgelijke vampierbands.
Klassieke stukken met viool en piano, stevige elektronische gitaarpartijen en een zweverige vrouwenzang: de rekening klopt. Toch gaat Indica iets breder. Een streepje folk in het –grappig genoeg- vrolijke ‘Precious Dark’, een luchtige wals die achter ‘Children of Frost’ schuilt of Oosterse accenten in een nu-metal-alike ‘As If’ tonen aan dat dit gezelschap zich gelukkig niet al te angstvallig aan de gothic-formule vastklampt.
Waar ‘A Way Away’ ondanks een al negen jarig bandbestaan toch vrij fris en jong uit de hoek komt, steekt echter ook het grootste mankement van deze cd de kop op: vrouwen hebben weinig ballen. De nogal frêle zang van Jonsu past niet in een stevig rockkader en om dat te compenseren heeft producer Thomas Holopaïnen (Nightwish) blijkbaar de punch van gitaren en drums wat teruggeschroefd. Ondanks een vlotte, typisch theatrale gothic-opener (‘Island of Light’), stuikt deze plaat dus al vrij snel in elkaar. Een neoromantische, dromerige slow (‘Lilja’s Lament’) kan natuurlijk gerust en een dartele, feeërieke pianosong als titeltrack kan ook, maar mag er ook eens geknald worden?
Indica is wat moeilijk te plaatsen en hoort niet echt thuis in de catalogus van het metallabel Nuclear Blast. De dames doen er alles aan om zich qua uitstraling te plaatsen in het al plat bewandeld gothic-landschap, maar pakken tegelijkertijd uit met een soort van speels, volks karakter. Daardoor klinkt deze plaat, die toch het beste van dit kwintet in negen jaar tijd bundelt, wat soft om duistere gitaarzielen echt te kunnen verblijden. Het is dat dit genre nog steeds immens populair is onder jongeren, anders had Indica allicht in het verre en kille Noorden blijven steken.
Meer over Indica
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
