Incantation is een van die death metalbands die ondertussen behoort tot de categorie van de levende legendes. De occulte thematiek en onnavolgbare sound, die zowel überbruut als technisch vernuftig was/is, blijft onnoemelijk veel artiesten inspireren en afgaande op hun laatste wapenfeit zijn de heren (en opperhoofd John McEntee) zelf nog lang niet van plan om ook maar enigszins zachter te worden: 'Dirges of Elysium' is opnieuw een loeier van een death metalschijf!
Aan het recept van de groep is in wezen nog altijd niets veranderd na vijfentwintig jaar. Dat hoeft ook niet, want de sound van Incantation is herkenbaar uit de duizenden: vaak gekopieerd, nooit geëvenaard. De gitaren klinken opnieuw bijzonder heftig en log en hebben die grom die meestal geassocieerd wordt met 'old school death metal', iets dat de band natuurlijk altijd al uitdroeg. Het verschil zit hem in het feit dat Incantation nooit een rechtdoorzee groep is geweest en de songs kennen genoeg draaien en verrassingen om eenieder de hele tijd te laten denken wat er nu gaat komen. Zo duiken er meer dan eens plotseling solomomenten op, met van die gierende en piepende kreten die vaak doen denken aan een primordiaal wezen dat aanvalt dan aan een gitaar. De drums van Kyle Severn zijn solide en vaak snel, zonder geschift te worden. Ook de erg lompe brulzang van McEntee mag de spreekwoordelijke duit in het zakje doen en is iets beter hoor- en verstaanbaar dan voorheen, al zegt dat niet zo gek veel.
De groep trapt iets vaker op de rem dan vroeger en zodra de heren snelheid inruilen voor pletwalstempo's wordt de atmosfeer van het album zowaar nog zwaarder, met die typerende stank van verrotting en duisternis die Incantation zo goed weet te vatten. Het geeft de occulte thematiek een gevoel van echtheid, net alsof de meest gore wezen uit het werk van HP Lovecraft elk moment uit de luidsprekers kunnen sluipen en hun slijmerige uitsteeksels rond de luisteraar draperen. De kwaliteit is consistent, maar twee songs steken er toch boven uit: 'Carrion Prophecy' is zonder enige twijfel de meest ziekelijk klinkende death metalhymne sinds lang (heerlijk walgelijke gitaarlijn, verpletterende drumbeats en een met vitriool gorgelende McEntee) en afsluiter 'Elysium'. Op die laatste waagt de groep zich opnieuw aan een lang epos, maar deze keer weet de band perfect de juiste toon te treffen vanaf de eerste noot en zwelgt deze moloch zich in een poel van verderf en trekt eenieder mee.
Kwaliteit boven kwantiteit, grootsheid zonder arrogantie en meesterschap met overgave: Incantation levert met 'Dirges of Elysium' opnieuw een uitmuntende death metalschijf af die het verdient om hoog in de jaarlijsten te eindigen. Meer death metal dan dit kan het haast niet worden.
