Het label Rune Grammofon biedt onderdak aan een hoop diverse, creatieve en vernieuwende Noorse muzikale artiesten gaande van onvoorspelbare rockacts als Motorpsycho tot het improvisatieviertal van Spunk. Gevestigde waarden vertoeven graag in de stallen van labelbaas Rune Kristoffersen maar ook aanstormend talent vindt er een platform om hun muziek bij een groot publiek kenbaar te maken. Zo viste Kristoffersen in 2005 het onbekende trio twintigers van In the Country op die ondertussen al twee opgemerkte albums voor het label afleverden. 'Whiteout' is de nieuwe langspeler van het trio rond pianist Morten Qvenild, die met zijn immer verrassende composities steeds verder van de jazzmuziek lijkt af te drijven.
Dat Qvenild zich niet blind staart op het jazzidioom was al langer duidelijk. Op 'Whiteout' komen echter voor het eerst expliciete invloeden naar boven die doen vermoeden dat de Noorse pianist een heel diverse cd-collectie bezit. Het tweede deel van 'Ursa Major' bijvoorbeeld, lijkt met zijn uitgestrekte en dynamische geluidspatronen wel op de postrock van Explosions in the Sky of Godspeed You Black Emperor!. Het uitbreiden van het trio piano/bas/drum met de gitaar van producer Andreas Mjos, die bijna verzuipt in delay en reverb is hierbij natuurlijk van cruciaal belang. Typische crescendo-passages, waarbij er lange tijd wordt opgebouwd naar een muzikale uitbarsting zijn ook hier van de partij, hoewel de uiteindelijke climax nooit plaatsvindt. Mjos is tijdens de meeste nummers aanwezig als muzikant en bedient zich afwisselend van gitaar, vibrafoon en percussie. Het geluid op 'Whiteout' wordt daardoor een pak voller met als gevolg dat dit niet simpelweg als een trioplaat kan gecatalogeerd worden.
In the Country is zelden gehaast tijdens de uitvoering van hun werk, waardoor verschillende tracks uitlopen tot tien minuten of meer. Opener 'From the Shore' vereist meteen de volledige aandacht van de luisteraar want de eenzame, met de atonaliteit flirtende pianopartij van Qvenild klinkt als een trage, geïmproviseerde nocturne. Zoals eerder vermeld legt het trio een opmerkelijke veelzijdigheid aan de dag in hun composities die dankzij opvallende invloeden steeds vertrouwd klinken. Als de heren van Tindersticks ooit nog een jazzplaat maken, dan zal het resultaat dicht in de buurt komen van het zacht schuivende 'Doves Dance'. Een eenvoudige ritmische begeleiding door drum en contrabas ondersteunt hier het dromerige refrein van piano en rhodes dat af en toe onderbroken wordt door een zenuwachtige bridge. De diepe stem van Stuart Staples lijkt hier te worden vervangen door de stabiele linkerhand van Qvenild en de logge tonen van bassist Roger Arntzen. Deze track herbergt ook een van de weinige expliciete solo's van het album, waardoor het plots terug binnendringt dat wil degelijk een jazzplaat is.
Drummer Pal Hausken zit volledig ingekapseld in de structuur van de composities, slechts enkele korte verfraaiingen zijn hem gegund. Zijn aandeel op 'Whiteout' bestaat vooral uit strakke, simpele ritmes en het accentueren van nieuwe wendingen en belangrijke passages. Hierin blijkt eveneens dat In the Country nadrukkelijk de neus aan het venster van andere genres steekt en zich daarbij steeds minder bedient van de beschikbare jazzbagage. Het resultaat kent niettemin erg sterke en frisse momenten die een aanmoediging moeten zijn om de ingeslagen wegen verder te verkennen.
Meer over In the Country
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
