Wanneer een metalmonument als In Flames een nieuwe plaat uitbrengt worden traditioneel de journalistieke messen geslepen. De Zweden hebben in het verleden wel eens een misstap gemaakt, waarbij ze hun originele Göteborg-sound soms erg ver achter zich lieten. Daar waar medepioniers als Dark Tranquillity en At The Gates jarenlang onverminderd (en op hoog niveau) bleven doorrammen in de melodische death metal die ze zelf mee creëerden, durfde In Flames het bij momenten over een andere boeg gooien. Niets mis mee natuurlijk, artistieke ontwikkeling hoeft absoluut niet slecht te zijn, maar wordt in metal middens steeds met argwaan bekeken. Een zelfdestructieve gedachte natuurlijk, want een groep die elk jaar dezelfde plaat uitbrengt verbant zichzelf onherroepelijk tot de donkere regionen van de underground. In Flames is intussen één van de grootste metalacts ter wereld, en daar zal de nieuwe release 'Sounds Of A Playground Fading' niets aan veranderen.
Anders Fridén en co hebben de zwaarste tonen jaren geleden dan wel uit hun muziek gefilterd, hun muziek is nog steeds niet bepaald radiogeniek. Na een obligatoire maar erg mooie intro gaat de bal al snel aan het rollen. Opener (en tevens de titeltrack) doet meteen erg vertrouwd aan: snelle riffs met veel breaks en tempowisselingen, waarop Fridén zijn stem op een ingehouden manier laat kraken, om vervolgens op een melodieuzer en harmonischer refrein over te schakelen. Ook 'Deliver Us' volgt dit patroon: na een loodzware gitaarriff klinkt opnieuw een refrein dat aan de genregenoten van Soilwork doet denken. Het vakmanschap van de Zweedse formatie staat overigens niet ter discussie, alles is loepzuiver op plaat gezet. Daniel Svensson zorgt er met zijn tegendraadse drumpartijen voor dat de nummers ook bij een tweede luisterbeurt nog blijven verrassen. Het heerlijke 'The Attic' steekt mooi af tussen het gitaargeweld, het nummer lijkt constant op te bouwen naar een spookachtige climax maar die komt er nooit. Een welkom rustpunt dat meteen toont dat In Flames ook compositorisch nog niet is uitverteld.
Waarom afsluiter 'Liberation' op de plaat staat is een mysterie waar Hercules Poirot een vette kluif aan zou hebben. Na het krachtige 'A New Dawn', dat met zijn aanstekelijke riff nog het meest doet denken aan het vroegere werk op 'Clayman' en 'Colony', volgt 'Liberation' als een tang op een varken. Het nummer lijkt meer een experiment met een nieuw geluid dat op het laatste ogenblik is toegevoegd dan een volwaardig deel van de plaat. Het zorgt ervoor dat, samen met enkele mindere passages halverwege, 'Sounds Of A Playground Fading' niet volledig kan overtuigen. Fans van het eerste uur die na 'Reroute To Remain' en 'Soundtrack To Your Escape' afhaakten zullen niet terugkeren bij de kudde. Zij die de band al jaren goed vinden zullen bij deze plaat zeker niet afhaken, want het is nog steeds oerdegelijk materiaal dat het gros van de concurrentie ver achter zich laat. Maar van een band als In Flames mag intussen dat ietsje meer verwacht worden en daar schieten Fridén en co met deze release net tekort.
