Na grofweg een viertal noten zou een mens kunnen denken dat hier een plaat gespeeld wordt die gevonden werd in de kluis van de familie Schuldiner. Immers, wat deze Italianen presteren lijkt soms zo verdraaid hard op de songs die Chuck Schuldiner en zijn monster van Death destijds brachten, dat het griezelig is. Dat wil niet zeggen als zou de muziek van deze Italiaanse horde de moeite niet waard zijn, wel integendeel!
Illogicist is voor Death wat Thulcandra is voor Dissection: een heerlijke band die eer betoont aan een grote naam uit het genre. Het is om te beginnen al niet makkelijk om overtuigend technische death metal te brengen, laat staan death metal die meer dan eens doet denken aan het grote voorbeeld. Een extra geluk is dat deze jongens vervolgens nog een eigen draai aan het geheel geven en erg puike songs brengen.
De voornaamste overeenkomst zit hem vast en zeker in de heerlijk raspende strot, die net als Chuck zaliger behoorlijk intricate teksten uitspuwt over een barrage aan riffs en tempowisselingen. Want er mag geen twijfel over bestaan dat dit technisch is. Het is zelfs zeer technisch, tot in die mate dat een nietsvermoedende luisteraar denkt dat er ideeën voor vijf songs in een enkel nummer worden gepropt. Die drukte werkt op een paar momenten in het nadeel van Illogicist, maar die zijn evenzeer snel vergeten. Net wanneer het lijkt alsof er geen touw aan valt vast te knopen, duikt een heerlijke monsterriff of een pakkende melodie op die het geheel opnieuw in gang trekt.
Een goed voorbeeld van de soms haast absurde werkwijze van deze heren is 'The Mind Reaper': het nummer trekt zich op gang door middel van een aantal flink dissonante akkoorden, vliegt vervolgens door het zwerk met door jazz beïnvloede gitaarpartijen, en wisselt sneller van tempo dan een diarree-lijder van onderbroek. Toch blijft het allemaal overeind, meer zelfs: het nummer ontpopt zich tot een knaller van formaat. Ook de heerlijk asynchrone solo van 'A Past Defeated Suffering' boort zich in de gehoorgang als een venijnige teek. En dat gaat zo maar door, de volle acht (h)eerlijke songs lang.
Wie een zwak heeft voor technische death metal met memorabele songs, waarbij de techniek wel degelijk het nummer dient en niet louter bestaat uit een “Kijk wat ik kan!”-aanpak, is bij Illogicist aan het juiste adres. Deze jongens verdienen hulde, niet alleen omdat ze zo treffend de nagedachtenis van Death eren, maar evenzeer omdat ze daadwerkelijk iets toevoegen.
