Het eerste wat opvalt bij de beluistering van Ilene Barnes' tweede album 'Time', is de indrukwekkende stem van deze Amerikaanse singer-songwriter. Barnes' krachtige zangpartijen zitten boordevol soul en hebben een aangenaam warme klankkleur die ook perfect bij heel wat blues- of jazzmuziek zou passen. Op het openingsnummer 'Time' wordt de luisteraar meteen geconfronteerd met het verrassende stembereik van Barnes: ze zingt erg laag en het lijkt op sommige momenten alsof er een man achter de microfoon staat. Enkele songs verder, op 'Deep', zoekt ze dan weer de hoge registers op en laat ze haar stem doorheen vreemde melodische bochten kronkelen. Helaas wordt het naarmate de cd vordert duidelijk dat Barnes zichzelf volledig heeft vastgezet door enkel zelfgeschreven songs te brengen. Want hoewel geen enkel nummer op 'Time' echt slecht genoemd kan worden, valt het op dat Barnes' songmateriaal ondermaats is in vergelijking met haar stem.
Een goed voorbeeld hiervan is 'Do You Know What I Mean?'. Dit nummer begint met enkele pianoakkoorden waarmee een dramatische sfeer vol pathos wordt opgeroepen. Nadien versterken strijkers (die aanvankelijk enkel pizzicato spelen) en slagwerk deze beladen sfeer nog. Toch kan de instrumentale aankleding kan niet verhullen dat het nummer eigenlijk veel te zwak is om ook maar enigszins te blijven hangen. Dit geldt voor de meeste songs op 'Time': ze steunen te veel op herhalingen en missen een serieuze dosis scherpte en afwisseling. Ook de nogal afgelikte arrangementen van producer Darrell Bell doen de cd geen goed. Bell heeft duidelijk geprobeerd om de plaat een hitparadegevoelige sound mee te geven, getuige de overdubs van zeemzoet klinkende synthesizerstrijkers op 'Where Are We Going?' en een kinderkoor op 'No Screwtiny'. Deze (over)beredeneerde aanpak zorgt er evenwel ook voor dat elke vorm van spontaniteit verloren gaat waardoor het hele album nogal levenloos klinkt. De zeldzame keer dat er toch voor een sober arrangement is gekozen, werpt dit gelukkig wél vruchten af. Op het licht weemoedige 'In Your Car' zijn enkel akoestische gitaren, basgitaar en percussie te horen en mede dankzij Frédéric Falls melodieuze bassolo is het een song die er best mag wezen.
Als geheel kan deze cd niet echt overtuigen, maar dat hoeft niet noodzakelijk te betekenen dat Ilene Barnes geen naam is om in de gaten te houden. Mits sterker songmateriaal en een smaakvollere productie, komt de stem van Barnes ongetwijfeld beter tot recht. En wat niet is, kan nog altijd komen...
Meer over Ilene Barnes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
