In zijn inmiddels reeds twintigjarig bestaan is de Californische hardcoresensatie Ignite eerder spaarzaam met releases. Zonde natuurlijk, want de melodieuze punkmuziek die de band maakt heeft inmiddels een wereldwijde schare devote fans tot zich getrokken. Inmiddels is het alweer zes jaar geleden dat het vijftal uitpakte met zijn laatste studioalbum ‘Our Darkest Days’. Als schijnbaar excuus wordt nu een live dvd (in beperkte versie ook met cd erbij) uitgebracht van de gelijknamige tour in 2008.
‘Our Darkest Days’ bevat een klassieke concert-DVD opname met veel dynamiek. Het is een weergave van een spetterende avond in een bomvolle zaal van om en bij de 500 personen in Leipzig, in bijzijn van ondermeer Terror en Death Before Dishonour. Het is duidelijk dat de match vooraf reeds gewonnen is. De hardcore versus punkrock mix van de band bevat niet enkel een stevige dosis energie, maar vooral nog steeds erg veel spelplezier en overredingskracht.
Al bij aanvang is het prijs. ‘Fear Is Our Tradition’ bevat een geweldige melodielijn waarbij de hoge zang van frontman en Sea Shepherd activist Zoli Teglas de band op sleeptouw neemt en voor een soort van collectieve meezingpunk zorgt. Het publiek repliceert dan ook met de nodige ‘ooh’s’ en ‘aah’s’ en toont zich van meet af aan reeds heel erg devoot. De menigte wurmt en wriemelt, stagedivet en rolt over elkaar als een massa op hol geslagen mieren, opgefokt door het razendsnelle spel van de band: de dubbele basdrum, twee gierende gitaren en vingervlug rollende baslijnen. Vooral de veelvuldige samenzang die hier expliciet overkomt als een ‘verenigd’ gevoel, zorgt voor een rode lap op een stier. Zelfs pure speedmomenten als ‘Are You Listening’ of oldtimer ‘In My Time’ klinken met hun kleine minuut sneltreingeraas erg melodieus en vol overtuiging.
Ignite presenteert dus zeker niet zomaar puur wild geram en stoerdoenerij. Songs als ‘A Place Called Home’ zouden bijna in een rockhokje passen met zijn Pearl Jam-achtige zang, trager vierkwartritme en ronddolende gitaarlijnen. De grens tussen punk en rock vervaagt. Verder raast de band ook niet als een dolleman doorheen zijn nummers. Af en toe mogen de lichten uit en trekt het vijftal zich terug om -na een bezinningsperiode van een tiental pijnlijk stille seconden- met een krachtige riff de zaal opnieuw te betoveren.
Het nodig eerbetoon aan bevriende bands als Sick of it All, Strung Out of Pennywise wordt betuigd. Maar Ignite is duidelijk het zachtmoedige broertje van allemaal. De band klinkt niet enkel meer toegankelijk en liefdevol dan het merendeel van de hardcorebands, maar weet live ook melodie te laten primeren boven energie of woede. Opperste bewijs is een nogal goedkope cover van U2’s ‘Sunday Bloody Sunday’, inclusief de nodige tempoversnellingen die punkrockmuziek betaamt.
Met vaste hand en krachtige songs zet het kwintet dan ook een sterk liveverhaal van zo’n eenentwintig songs neer. Het is misschien zonde dat duidelijk geknipt is om de beste momenten bij elkaar te sprokkelen (of enkele stiltemomenten weg te halen) en het hier niet om één integraal opgenomen, ongemanipuleerd verhaal gaat. Maar het gaat wel duidelijk om dezelfde show, dezelfde zaal, hetzelfde publiek en dezelfde overdonderende sfeer. Dit is dan ook een mooie liveprent voor liefhebbers van steviger, sneller punkgitaarwerk.
