Aan de Oostenrijkse en Boheemse hoven van de late achttiende eeuw waren blaasensembles erg in trek. In wisselende bezetting vervulden ze het muzikale gedeelte van militaire parades en zorgden ze voor achtergrondmuziek bij feesten. De populairste samenstelling was het blaasoctet (twee hobo's, twee klarinetten, twee hoorns, twee fagotten en eventueel een contrabas). Dat bracht ter verstrooiing van de gasten vaak transcripties van opera's, die massaal gefabriceerd werden. Toch slaagden enkele componisten erin om met originele composities het louter recreatieve te omzeilen en concertwaardige, soms ronduit indrukwekkende werken te creëren. Naast Mozart en Beethoven, behoort ook Pleyel daar zeker toe.
Het Consortium Classicum brengt hier twee octetten en twee sextetten (zonder de hobo's) van Pleyels hand. Het octet in Bes start met een helder, elegant 'Allegro'. Sprankelende hobo's plaatsen hun lyrische lijnen boven typische begeleidende arpeggiofiguren en snelle passages worden tussen de verschillende instrumentengroepen doorgegeven. Het aansluitende 'Adagio Amoroso' legt meteen enkele pijnpunten van deze opname bloot. Vooral de klarinetten hebben moeite om de juiste sfeer te creëren en hun lange noten vallen dood nog voor ze begonnen zijn.
Door het ontbreken van de hobo's ontstaat er in de sextetten een heel ander, donkerder geluid. De ruimte die vrijkomt door het wegvallen van twee melodie-instrumenten wordt grotendeels door de klarinetten ingevuld, maar ook de hoorns en de fagotten komen iets meer op het voorplan. Zo overtreft niemand de hoornsolo in de mooie, maar helaas weer een beetje zielloos gebrachte 'Romance' van het sextet in Es.
De bijdrage van Pleyel aan deze cd is de moeite waard met vier genietbare werken. Wat het Consortium Classicum inbrengt valt dan weer tegen. Technisch is alles verzorgd, maar de inleving ontbreekt. Er worden teveel noten en te weinig muziek gespeeld.
Meer over Ignaz Joseph Pleyel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
