In 2012 bracht Ignatz (Bram Devens) twee cassettes uit. Met ‘Can I Go Home Now?’ keert hij terug naar het cd-medium. Het album is meteen zijn eerste release op het Finse Fonal label en laat een veel meer op klassieke songs gerichte muzikant horen dan op de tape ‘Because Time is Too Short’ (Taping Policies) het geval was.
Duidelijke structuren, riffs, akkoorden en het consequent aanhouden van tempi brengen de magie van het Ignatz’ geluid echter geen schade toe. Nog steeds klinkt de muziek alsof het moederbandje eerst gaargekookt werd voor het op cd overgezet werd. Even klassiek duikt Ignatz weer in zijn eigen wereld van blues, country en folk, met hier en daar een repetitieve work song beat. Dat vertrouwde kader en de klassieke songsnit lijken echter de bewegingsvrijheid van Devens niet te beperken. Met bescheiden middelen weet hij een gevarieerd album ineen te knutselen: van het eenvoudige, met akoestische gitaar en stem opgenomen ‘Awake’ (bezwangerd met Daniel Johnston-enthousiasme) over de balafon-Afro van ‘Rolling Bones’ tot de expliciet gelaagde composities.
Met akoestische en elektrische gitaren, geloopt of live gespeeld en een bescheiden voorraad aan samples, weet Ignatz een bij momenten psychedelisch decor bijeen te sprokkelen. Vooral wanneer de samples onherkenbaar opgevoerd worden (zijn het nu strijkers, jengelende mandolines of oosterse snaarinstrumenten?) belandt de muziek in een bevreemdende omgeving die boven- noch onderkant lijkt te hebben. Freaky wordt het echter nooit. Devens houdt zowel de muziek als het geluid mooi onder controle en smeedt alles aaneen tot consequent klinkende songs.
Zo kan een nummer als ‘Strange Way Ahead’ buitengewoon rijk klinken, zonder dat de luisteraar er verloren in loopt. De verschillende lagen passen wonderwel bij en in elkaar, waardoor de muziek heel natuurlijk wordt, ondanks het radicale lo-fi-geluid dat de hele cd kenmerkt.
Het afsluitende ’32 Years Ago’ is zondermeer de meest bevreemdende track van het hele album. Als een New Orleans begrafenisstoet onder leiding van Sun Ra leidt Bram Devens de luisteraar naar de uitgang. Dat de opnamekwaliteit van de stem nog lager is dan bij alle andere nummers samen, betekent echter niet dat Devens het zomaar breed uitsmeert. Achter de sound zit opnieuw muzikaal materiaal verborgen. Gespeelde slaapkamer-cool is aan Devens duidelijk niet besteed. Naast authentiek klinkt zijn muziek nog steeds betoverend mooi, een weinig evidente combinatie die bij hem ondertussen vanzelfsprekend geworden is.
