Een gepaster medium dan de bijna verdwenen cassette is bijna niet denkbaar voor Ignatz. Toch zeker niet voor de extreme lo-fi gedaante van Bram Devens’ alter ego die hij hier laat horen. Eigenlijk is lo-fi nog een te onschuldige aanduiding voor het geluid dat Devens hier neerzet. De gitaren trillen alsof ze van een cassette komen die drie zomers op de achterbank van een auto heeft doorgebracht. Nummers eindigen of beginnen plots alsof het restantjes zijn van een opname die eerder op de tape stond en de balans wordt hier en daar mooi scheef getrokken wat mooi reliëf in de tracks brengt. Met ‘Because Time is Too Short’ lijkt de Alice in Ignatz haar Wonderland verlaten te hebben om te gaan rondlopen tussen het lompenproletariaat van het Victoriaanse Londen.
Betoverend mooi blijft het allemaal gelukkig wel en bevreemdend al evenzeer, zeker wanneer de verschillende laagjes metrisch niet mooi op elkaar passen, zoals in ‘Some People Keep the Change’. Dat die oneffenheden geen luiheid zijn, bewijzen andere plaatsen waar de gitaren ritmisch wel mooi op elkaar afgestemd zijn. Al even desoriënterend klinkt de lijzige, lichte en hoge stem van Devens, die maar niet kan kiezen of hij nu Daniel Johnston, Vashti Bunyan, dan wel de dwerg uit Twin Peaks wil zijn.
Dat zijn muziek al eens gemakshalve bij de blues geparkeerd wordt, mag niet verwonderen. De invloeden van deze en andere rootsmuziek zijn ontegensprekelijk hoorbaar, al trekt Devens af en toe een register open dat niet zomaar in dat vakje past en dat niet alleen door de soms onherkenbaar herkomst van de geluiden. Benevelde psychedelica, samples van oosters aandoende strijkers, traag Afrikaans schommelen of geluid dat tegen het feedbacken aanschurkt: het maakt het prentje van ‘Because Time is Too Short’ er niet duidelijker op. In ‘I Miss My Dog’ springen effectjes als van Raymond Scott geleende vintage elektronica uit de onderbouw van verwrongen gitaren en ‘Inside Sight’ drapeert een in 60’s echo gesopte stem op een klanktapijtje dat zo versleten is dat er bij elke stap stofwolkjes opvliegen.
En toch heeft de muziek van Ignatz een onweerstaanbare schoonheid, al is het dan niet die van een gebotoxte miss, maar eerder die van de girl next door, inclusief beugel, blokjes en steunzolen. Maar o zo charmant.
