Het begint zo ondertussen een gewoonte te worden: de winnaar van Jong Jazztalent Gent die het jaar daarop op het hoofdpodium van het festival staat, een cd opneemt en dan maar meteen aan een JazzLab Series tour begint. De volgorde kan hier en daar al eens verschillen, maar het systeem werkt wel. Zo ook voor het septet Ifa y Xango dat in 2011 laureaat werd van Jong Jazztalent Gent.
De naam van de groep verraadt al enige ambitie, door de samenvoeging van Ifa (de wijsheid) en Xango (de heer van onder andere de bliksem en het vuur). De combinatie van deze twee heerschappen resulteert bij de band echter niet in een verzengende clash. Hoewel de cd grotendeels geïmproviseerd werd, klinkt het jonge ensemble opmerkelijk homogeen en doordacht. Met van zichzelf overlopende ego’s worstelt de band niet: het groepsgeluid staat voorop en dat komt de muziek ten goede.
Ifa y Xango speelt complexloos in een gevarieerd free idioom, waarbij de vaak korte track (de muziek werd gedestilleerd uit meer dan 8 uur opgenomen materiaal) als een suite klinken: kort op elkaar geplaatst of zelfs in elkaar overlopend. Voor grove uithalen en rollende spierballen is de luisteraar hier aan het verkeerde adres. Het evenwichtige groepsgeluid waarin iedere muzikant steeds hoorbaar is, leent zich immers meer tot een uitgesproken esthetische benadering dan tot grote opwinding.
Vaak is het mooi om horen hoe het geluid organisch traag mag groeien, alsof de muzikanten elkaar blindelings vinden. Zo klinkt de groep, zelfs wanneer er geopteerd wordt voor een vrije polyfonie, licht een aantrekkelijk. Hier en daar is een regelmatige strakheid te horen, zoals in het mathematisch afgemeten samenspel van piano en bas in ‘Kaspars Baum’, maar evengoed mag de metriek zwalpen. Het verbrokkelde van Monk staat naast brede, George Russel-achtige melodieën die metrisch vrij boven de begeleiding zweven. In ‘Lethe’ is de desolate, open en repetitieve begeleiding zelfs ronduit consonant, terwijl ‘Strand’ dan weer zo abstract klinkt, dat de groep een live-versie van een natuuropname van Chris Watson lijkt neer te zetten.
Enkele mindere momenten (een slordigere euphoniumverschijning in ‘Kaspars Baum’ of de hier en daar wat verloren lopende percussie) staan tegenover de bijdrages van pianist Seppe Gebruers, die ook voor enkele op voorhand gecomponeerde melodieën zorgt. In het korte ‘Tereza’ laat hij zich horen als een fijngevoelige muzikant die ronduit mooi kan klinken, ook wanneer de muziek dissonant wordt. Bovendien gebruikt hij de piano niet als typemachine, maar is hij zich duidelijk bewust van hoe een toets aangeslagen dient te worden, om een mooie klank te produceren.
‘Abraham’ is een knappe cd geworden die best in een keer door beluisterd wordt. Door de wisselende bezettingen en de flow van de ene track naar de andere klinkt de plaat niet alleen als een eenheid, maar komt ook de variatie extra goed tot uiting. Opmerkelijk dat dit soort toegankelijke gewaagdheid van zulke jonge muzikanten kan komen.
