Crowdfunding afdoen als een randverschijnsel is de realiteit ontkennen. Tegenwoordig worden op elke hoek fans of sympathisanten geronseld om projecten van het benodigde startkapitaal te voorzien, van kleine commerciële ondernemingen en sociale projecten tot in het voetbalwezen en de jazzmuziek. Ideal Bread, het kwartet van baritonsaxofonist Josh Sinton dat zich uitsluitend op het oeuvre van Steve Lacy toelegt, haalde via de crowdfundingwebsite Kickstarter meer dan 8000 dollar op om 'Beating The Teens', het derde album van de groep, te financieren. Die investeerders worden nu bedankt voor hun vertrouwen met een beresterke dubbelaar.
Conceptueel verschilt ‘Beating The Teens’ met de vorige twee platen (‘The Ideal Bread’ en ‘Transmit’) in die zin dat het kwartet de stukken van Lacy niet langer simpelweg speelt of interpreteert. Sinton wilde meer creatieve inbreng van zichzelf en van de groep en ging daarom op zoek naar het Lacy-repertoire dat het meest kneedbaar is. Zo kwam hij uit bij enkele albums die de sopraansaxofonist in de jaren zeventig voor het Saravah-label maakte en die later met de cd-box ‘Scratching The Seventies/Dreams’ werden gebundeld. Hij ging met dit materiaal aan de slag, schreef aangepaste of nieuwe arrangementen en liet daarbij veel ruimte voor de improvisatorische inbreng van Kirk Knuffke (cornet), Adam Hopkins (bas) en Tomas Fujiwara (drums).
Die aanpak resulteerde in dertig relatief korte tracks, met daarin een opmerkelijke afwisseling en een karrenvracht aan invloeden. Zo spreekt Sinton in de promotekst over een lange lijst met onder meer Fugazi, Iggy Pop, Tim Berne, Henry Threadgill en Mos Def, wat meteen verklaart waarom Ideal Bread op dit dubbelalbum alle kanten opstuitert. In 'Wish' doet het kwartet denken aan een rockband, maar dan wel in een wereld waar Henry Cow als de standaard voor die categorie geldt: strak en groovy, maar tegelijk ook onvoorspelbaar, gevaarlijk en met een serieuze hoek af. De baritonsax van Sinton wordt hier ritmisch mooi uitgespeeld tegen de bas van Hopkins, iets waar Knuffke met een uiterst sappige solo van profiteert. Eenzelfde ritmische fixatie is terug te vinden in 'Scraps', waar Sinton zich op zijn beurt solistisch uitleeft bovenop het druk hotsende werk van de ritmesectie.
Slechts enkele tracks vallen min of meer onder de noemer "traditionele jazz". In 'Obituary' en 'The Owl' worden de typische jazzstrategieën vooral gebruikt om de composities op een groteske manier uit te vergroten. 'Crops' is daarvan zowat de tegenhanger. Het kwartet ontdoet de muziek hier van alle complexiteit en legt de zoete charme van een eenvoudige muzikale constructie bloot. Op andere momenten kiest het kwartet louter voor wat sfeer en ongein. 'Cryptosphere(s)' en 'Cryptosphere' worden gekleurd door piepende, kreunende en ritselende geluiden terwijl ver op de achtergrond een opname van het kwartet lijkt te worden afgespeeld. Muzikaal heeft het dan wel weinig waarde, qua zelfrelativering kan het absoluut tellen.
Verrassend is het brutale geluid dat de groep soms laat horen. 'The Oil' is een bundeling van muzikale uppercuts, dankzij punky elektrische baslijnen en gebroken ritmes die samen telkens een punch van jewelste veroorzaken. Ook laat Sinton zijn bariton geregeld briesen en knorren in onder meer 'The Wire' en 'Lapis', waar het speeksel bijna voelbaar in het rond vliegt. Zulk geweld heeft de groep nooit eerder gebruikt, maar het staat haar wel, net zoals al de rest van de muzikale potpourri die ‘Beating The Teens’ in zijn totaliteit is.
