De groep Idaho moet bij het grote publiek ongeveer even onbekend zijn als de gelijknamige Amerikaanse staat. Eigenschappen die beiden worden toegeschreven zijn desolaatheid, ingetogen schoonheid en een hardnekkig, enigszins kil karakter. Na twaalf jaar zwoegen en miskenning door de grote muziekpers, is de groep Idaho afgezwakt tot een éénmanszaak van gitarist en singer / songwriter Jeff Martin. Voor de tiende plaat, 'The Lone Gunman' heeft hij zijn tokkelinstrument zelfs opzij gelegd en is op piano aan de slag gegaan. Dit proces van lange adem heeft geresulteerd in een sfeervolle, evenwichtige en heerlijk sobere herfstplaat die de nodige tijd vraagt om ten volle door te dringen.
Van sfeer creëren heeft Martin duidelijk kaas gegeten. Gehuld in een alom duistere mantel en met afgevlakte instrumentale partijen, hangt over heel deze schijf een vage en wazige mist. Korte impressies en passages vullen introverte, murmelende liedjes af en vormen zo een plaat vol romantische en intieme muziek. Zo opent 'The Orange Cliffs' met een kleine minuut melodieus spel dat in broze en subtiele schoonheid baadt. Die schoonheid, weerspiegeld in voorzichtige piano-akkoorden en aangevuld met akoestische gitaar, houdt zo goed als heel de plaat stand. Helaas gebruikt Idaho te weinig opvallende, moeilijke melodieën, een weinig karakteristieke stem en té ingetogen partijen om die vorm te geven. Orgel, piano, gitaar en zelfs cello of klokkenspel zijn volledig in mekaar overgevloeid waardoor leuke, virtuoze accenten afgevlakt worden. Een overdaad aan "ooh" en "aah" gezangen en mompelende mijmeringen haalt het tempo van deze cd naar beneden. Zelfs een leuk tikkend ritme in 'Live Today Again' valt na een minuut niet meer op. Een gebrek aan extraverte momenten, climaxen en gitaarpartijen doen 'The Lone Gunman' aanvankelijk de das om. Enige breekpunt ligt in het vreemde buitenbeentje 'You Flew', dat drijft op een opvallend polkaritme en met koperblazers aangezwengeld wordt. Voor de rest is de plaat met zeventien tracks net iets té zwaar geladen. De verschillende nummers laten de luisteraar in het hoofd kruipen van Jeff Martin zelf en het is daar nogal een onduidelijke warboel. Elk moment is een heuse openbaring die in een wankele schoonheid baadt, maar de aaneenschakeling ervan blijft moeilijk boeien. Slechts veelvuldige beluistering biedt soelaas.
'The Lone Gunman' zal Idaho zeker niet uit de onbekendheid verheffen en dat is spijtig. Een proces van veertien maanden knutselen en frutselen had beter beloond mogen worden, zeker omdat sfeer en gevoel wel juist zitten. De cd is eenvoudigweg te moeilijk en koppig van karakter om meteen de menigte te overtuigen. Wie zich echter de moeite leent om in deze vluchtige tijden meermaals de plaat te beluisteren, krijgt langzaam maar zeker toegang tot haar fijne, opperste schoonheid.
Meer over Idaho
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
