Simen Hestnaes moet zowat de domste artiestennaam uit de muziekindustrie hebben. Dat is een hele prestatie als de concurrentie wordt bekeken: Shagrath, Erkekjetter Silenoz, Lazare, Garm, en dat zijn maar enkele van de muzikanten waar ICS Vortex mee heeft samengespeeld in onder andere Arcturus, Borknagar en Dimmu Borgir. Van die laatste formatie werd hij enkele jaren geleden plots ontslagen, waardoor hij willens nillens plots erg veel tijd kreeg om met andere dingen bezig te zijn. Naast een terugkeer bij Borknagar nam hij ook de tijd om een soloplaat uit te brengen. Met 'Storm Seeker' komt hij verrassend uit de hoek, en er hoeft geen glazen bol aan te pas te komen om te voorspellen dat deze plaat gemengd ontvangen zal worden.
Nochtans begint 'The Blackmobile' waar Dimmu Borgir voor hem eindigde: hypersnelle blastbeats en gitaren die een typische black metal klank produceren, enkel de symfonische elementen ontbreken. Een groot verschil is ook dat Vortex de vocalen volledig zelf voor zijn rekening neemt, wat niet bij elke black metal fan in goede aarde zal vallen. Geen grunts, geen screams, en na het openingsnummer ook helemaal geen seconde black metal meer. De (overigens uitstekende) opener lijkt enkel bedoeld om als vertrekpunt te dienen, waarna een muzikale ontdekkingstocht kan beginnen.
Die tocht gaat niet altijd over rozen en kent, zoals de titel van de plaat aangeeft, wilde schommelingen tussen genres en gemoedstoestanden. De diehard Dimmu Borgir-fan zal na de eerste noten van 'Odin's Tree' afhaken bij het horen van melodieus gitaarwerk en harmonische zangpartijen. Geheel ten onrechte, want het nummer staat als een dijk. De manier waarop de gitaarriffs in de algemene sound zijn verwerkt doet bij momenten aan het betere werk van Devin Townsend denken. Ook op 'Dogsmacked' lijkt Vortex vooral op zoek naar mooie melodieën, verrassende wendingen en complementaire melodieën. Het levert vuurwerk op, dat nog terug oplaait bij 'Aces' en 'Windward'.
Naar het einde toe leidt de zoektocht steeds verder van het vertrekpunt weg. Maar, en daar komt de onvermijdelijke maar, het schip gaat in deze vreemde wateren ook wat aan het zwalpen. Bij 'Storm Seeker' kan het schip nog vlot recht blijven, maar bij 'Flaskeskipper' gaat het met te flauwe melodieën en te veel herhalingen overstag. 'The Sub Mariner' gaat het nog verder zoeken, en klinkt meer als de soundtrack van 'Blade Runner' dan als een integraal deel van de plaat. Deze misstapjes, samen met het matige 'Skoal!' zorgen er voor dat 'Storm Seeker' geen topnotering krijgt, maar ze doen niets af aan de prachtige nummers die elders op de plaat terug te vinden zijn. Something out of the ordinary, voor fans van Devin Townsend en originele ontwikkelingen in het wereldje van zware muziek.
