Dat het album 'Something Wicked This Way Comes' van de Amerikaanse metalformatie Iced Earth nog steeds geboekstaafd staat als zijnde een absolute wereldplaat en mogelijk de beste schijf van de band tot hiertoe, is een publiek geheim. Nu had opperhoofd Jon Schaffer zowaar een idee voor een verhaal dat hij op dat album licht aanraakte, maar dat nu middels twee volledige albums helemaal uitgewerkt wordt. 'Framing Armageddon' vormt het eerste deel, deel twee volgt nog. Maar als er één zaak is waar men het volmondig over eens kan zijn, dan is dit dat Schaffer zichzelf werkelijk overtroffen heeft, want gewoonweg alles aan dit album klopt.
Het tweeluik is bijzonder filmisch opgevat, en dat uit zich niet enkel in de vrij lange speelduur van deze plaat. De intro is behoorlijk lang maar bezwerend en doorheen het hele album zijn kleine luisterspelen dan wel rustige muzikale intermezzi opgezet, zodat er nooit een seconde volledige stilte valt en alle nummers netjes aan elkaar worden gebreid. Dat verklaart ook meteen waarom er zowaar negentien nummers op dit kleinood staan. Dat niet alleen, maar ook de reguliere nummers bevatten verdraaid veel sfeer, mede dankzij handig geïncorporeerde keyboardlijnen die meer dan eens Oosters / Arabische sferen oproepen. Dat is overigens de bedoeling, want het verhaal heeft een duidelijke link met het oude Egypte. Wat die link precies is, moet elke luisteraar maar zelf ontdekken. Puur instrumentaal gezien is dit op en top Iced Earth: de gitaren hebben die typische gallup, ofwel de snelle, ritmische hakbewegingen die Schaffer tot in de puntjes beheerst, netjes afgewisseld met rake melodieën die her en der het zwerk doorklieven. Ook het drumwerk van Brent Smedley is meer dan solide. Hoewel zanger Tim Owens al bij de band zit sinds 'The Glorious Burden', laat hij hier pas volledig horen hoe enorm breed zijn vocale specrum is: zacht zingen, flink uithalen, ruig, poeslief, enorm hoog tot onheilspellend laag, de man doet het allemaal. Er zullen altijd wel mensen zeuren over het feit dat ze Matthew Barlow een betere zanger vonden, maar het staat als een pal boven water dat Owens zich hier bijzonder overtuigend van zijn taak kwijt en een variatie in de nummers brengt die Barlow nooit zou hebben kunnen verwezenlijken. Eerlijk is eerlijk. Elk nummer heeft overigens een ware kippenvelfactor in zich en hoewel de meeste songs relatief midtempo zijn (deel twee zou de harde en snelle schijf moeten worden), blijkt dat beukers als 'Ten Thousand Strong' toch ook wel hun hoofdje mogen roeren.
Dit album is niet louter ambitieus, maar tegelijkertijd ook een prachtvoorbeeld van hoe potige metal dient te klinken: geen facet wordt over het hoofd gezien en werkelijk alles aan dit album klopt. Hoewel het lijkt alsof Schaffer dit nog moeilijk kan overtreffen, is er geen twijfel mogelijk dat de man beschikt over een enorm talent. 'Framing Armageddon' is dan ook meer dan een serieuze kandidaat voor album van het jaar.
Meer over Iced Earth
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
