Ialma is een Brusselse band die bestaat uit vijf zangeressen en evenveel muzikanten met een zwak voor de muzikale cultuur van Galicië (Spanje). Wie 'Lévame', het eerste nummer van 'Nova Era', beluistert, krijgt meteen een mooi beeld van datgene waar Ialma voor staat. Deze track – en tevens de eerste singel uit het album – is een semi-traditionele remake van de Red Hot Chili Peppers-klassieker 'Under the Bridge'. Wonderwel slagen de vijf zangeressen en de muzikanten van de Brusselse groep er in om het resultaat niet plat of duf te laten klinken, wat in het licht van de gemakkelijke, hedendaagse covercultuur een heuse verademing is. Ialma staat dan ook voor poppy folk die niet van plastic gemaakt is, maar een stevige scheut traditie bewaart. De band ambieert duidelijk niet om grote kunst te maken, maar komt in alle pretentieloosheid heel integer voor de dag.
Centraal in de nummers op 'Nova Era' staan de veelal eenstemmig zingende dames. De basisinstrumentatie van akoestische gitaar, fluit, percussie, accordeon, viool en gaita zorgen daarbij voor een duidelijk folkgerichte omlijsting. De arrangementen blijven meestal ondersteuning voor de vocalisten. Wanneer percussie en stemmen het alleen voor het zeggen hebben, klinken de traditionele wortels van de muziek het duidelijkst door. In 'Añas' leggen de percussionisten bovendien knappe, tegendraadse ritmes neerleggen en op live opgenomen bonustrack weten de zangeressen van Ialma zich gesteund door de traditionele Galicische zangeressen van Las Damas de Laxoso. Wanneer de nummers iets meer aangekleed worden, blijven de sporen van de Zuid-Europese muziek duidelijk hoorbaar. In 'Rumuxíaba' zweeft flamenco rond, zoals 'Canto por Adrao' doordrenkt is van de geest van de weemoedige fado. Al zouden de walsmaat en het accordeon ook niet misstaan in de café's op Mont Martre. 'Ela Choraba' is qua sfeer een buitenbeentje. De drone van het accordeon, de percussie en de repetitieve vocalen zorgen hier voor een opmerkelijk rituele en plechtstatige sfeer. De poppy kaart wordt het meest expliciet uitgespeeld op 'A Xiranda'. De inzet van de kora mag dan suggereren dat het nummer de Afrikaanse toer op zal gaan, de lang liggende synthesizerklanken en het beatje zorgen voor een duidelijke wending richting Urban Trad en soortgenoten. Opvallend daarbij is wel de bescheiden achtergrondpartijen van de strijkers. Met hun afwijkende harmonieën spelen ze even stoorzender: quasi onhoorbaar wanneer het nummer als behang beluisterd wordt, maar bijzonder leuk door de hoofdtelefoon.
Dat 'Nova Era' heel fris en zelfs radiovriendelijk klinkt, neemt niet weg dat er qua uitwerking van de zangpartijen mogelijkheden ongebruikt blijven liggen. Door sneller te kiezen voor meerstemmige zang en deze iets verder uit te werken dan de voorzichtige pogingen op 'Nova Era' kan de muziek van Ialma nog meer vleugels (en ruimte om die uit te slaan) krijgen. Dat de dames er anderzijds wel in slagen hun vocale partijen éénstemmig juist te zingen is echter al een verdienste op zich. Op 'Nova Era' klikt Ialma bijgevolg niet groots, maar wel groot in wat ze doen.
Meer over Ialma
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
