I Love Sarah bestaat uit twee Mechelse knapen die sinds 2004 door het leven gaan als Rudy Perdu (gitaar etc.) en Jani Jani (drums etc.). Na een titelloze demo, de uitstekende 'Toothbrush'-ep en een registratie van een Antwerps optreden ('Live in Japan'), is er nu eindelijk het debuutalbum. Zo werd de release van 'Hoekzetel Bruno' althans aangekondigd. Het blijkt echter om een 10" vinylplaatje te gaan met zes nummers, samen goed voor slechts een dik kwartier muziek. Bijzonder jammer, want songmateriaal van dit kaliber is al schaars genoeg. 'Hoekzetel Bruno' is immers, ondanks zijn weinig ambitieuze titel, een van de meest imponerende Belgische releases van het afgelopen decennium.
Enige leut is de heren van ILS niet vreemd; zo was het naar Kwadratuur gestuurde exemplaar van 'Hoekzetel Bruno' verpakt in de hoes van The Strangers-single 'Azouk Nog Zou Trouwe'. In tegenstelling tot wat dit soort studentikoze fratsen doet vermoeden is humor geen essentieel element in de muziek van I Love Sarah. Er spreekt eerder een zelfverzekerd gevoel van vrijheid en onvoorspelbaarheid uit de nummers, die wild alle kanten uitbeuken zonder daarbij de luisteraar van zich te vervreemden of zich te verliezen in oeverloos geëxperimenteer. Wie al van de band heeft gehoord kent waarschijnlijk ook zijn licht verontrustende reputatie: in cd- of concertbesprekingen vallen regelmatig adjectieven als 'arty', 'pretentieus' en 'avant-gardistisch'. De jongens van I Love Sarah spelen dan ook geen popmuziek à la (pakweg) Sarah, maar laten hun fantasie op hol slaan in composities waarop termen als 'refrein' en 'strofe' niet van toepassing zijn. Hun avontuurlijke elektronicarock als "gemasturbeer" omschrijven getuigt echter van een hopeloos gesloten geest die tot onmiddellijke excommunicatie uit de muziekjournalistiek zou moeten leiden. I Love Sarah's drang naar het niet voor hand liggende voert de band namelijk naar ongemeen boeiende en soms briljante resultaten. Ook slagen de artiesten er steeds in ruimte en warmte te bewaren in hun complexe structuren, dit bijvoorbeeld in tegenstelling tot het monolithische, wat steriele werk van Battles. De door een pianoriff aangedreven opener 'Mauro' rockt dadelijk de pannen van het dak en lost de hooggespannen verwachtingen moeiteloos in. Meteen vallen ook de – bij dit slag muziek onontbeerlijke – uitstekende klank en heldere mix op, wat producer Pascal Deweze tot eer strekt. 'Dat het gauw weer zomer wordt' is een minisuite die even zonnig als fris uit de hoek komt, met onder andere een sample van kinderen die juichend de speelplaats oprennen. 'Braken Koffie Braken Lasagne' is een rocker met alarmerende ADHD-symptomen, waarin de onappetijtelijke titel wordt herhaald over een veelheid van gitaar- en keyboardmelodieën, zoals steeds aangedreven door een constant wisselend drumpatroon. I Love Sarah's strakke samenspel verraadt enerzijds staalhard vakmanschap maar toont ook hoe intuïtief Jani en Perdu op elkaar inspelen – vandaar dat men na hun concerten wel eens over telepathie hoort fluisteren. Terwijl Jani zijn ezelsvellen al bijzonder indrukwekkend bewerkt op de andere nummers, is zijn bijna-chaotische prestatie in het stampende 'Queens of the stone age' de vergrotende trap op dit plaatje. Met de olijke doo-wop-delen verwijst het nummer ook naar 'Satan Is in My Ass', de debuutsingle van verwante zielen The Evil Superstars. In 'De Gokchinees' laat Perdu een metalriff aanschurken tegen een koele xylofoon-loop, terwijl de ritmiek zwaar naar industrial neigt. Het album wordt besloten met 'De Ballade' (ook bekend als 'I Love Sarah'), waarin de bandleden en hun vrienden een charmante sing-along neerzetten, begeleid door een karakteristiek ontstemde piano.
In de hoop dat I Love Sarah de volgende keer eindelijk met een volledig album op de proppen komt, krijgt 'Hoekzetel Bruno' hier net niet de maximumscore: de luttele zes songs zullen menige fan op zijn honger laten zitten en dat is niet mooi. Dit terzijde is op deze uitzonderlijke release eenvoudigweg niets aan te merken: het album is uitnodigend, intelligent, gevarieerd, inventief, melodierijk en warmbloedig. I Love Sarah bewijst dat origineel niet arty-farty hoeft te zijn en dat goede muziek even complex als aanstekelijk kan zijn.
Meer over I Love Sarah
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
