De New Yorkers van I Am The Avalanche presenteren met ‘Wolverines’ hun derde studio album. Vorige keer duurde het onder andere wegens labelproblemen zes jaar voor er een opvolger voor hun debuutalbum ‘I Am the Avalanche’ op de markt kwam. Deze keer zat er net geen drie jaar tussen ‘Avalanche United’ en ‘Wolverines’. Geen labelproblemen deze keer, wel een hoop persoonlijke moeilijkheden. Zo waren er enkele bandwissels en sukkelde zanger Vinnie Caruana een tijd lang met een hernia. Een negatieve invloed op het eindresultaat valt echter niet te bespeuren. De zanger van onder meer het ter ziele gegaan ‘The Movielife’ schreef onder invloed van pijnstillers immers zijn sterkste ‘Avalanche’ album tot op heden.
‘I Am The Avalanche’ brengt ook op ‘Wolverines’ erg krachtige, rauwe punkrock, gekenmerkt door Vinnie Caruana zijn typisch schorre stem. Dit heeft als resultaat dat de luisteraar bijna niet anders kan/ durft dan meegaan in de kwaadheid die Caruana in verschillende songs bezingt. Zo schrijft hij in ‘177’ “We’re all going to hell” en door de manier waarop hij het zingt, is het bijna onmogelijk dit niet te geloven. Voor fans van de band lijkt het zo zelfs geen opgave naar de hel te gaan.
In 'The Shape I’m In' heeft Vinnie het over de pijn waarmee hij op die moment dient te leven en hoe daarmee om te gaan. Het is meteen ook de enige song die die moeilijke periode uit zijn leven behandelt, al zijn ook de rest van de teksten erg persoonlijk. Onder andere de orkaan ‘Sandy’ die toendertijd over New York raasde wordt bezongen, alsook hoe hij op dat moment niet genoeg voor zijn familie en naasten kon zorgen.
Het gehele album straalt kwaadheid en frustratie uit, gekenmerkt door strijd en hoop. Om deze boodschap over te brengen, schotelt de band ons bijzonder catchy, meezingbare refreinen voor, begeleid door de nodige woohoohoo’s en whaaa’s. Hieronder steevast melodieuze gitaarrifs en krachtige baslijnen. ‘Wolverines’ is zo een erg stevige, samenhangende, volwassen punkrockplaat geworden, die een duidelijke evolutie in de band’s carrière laat horen en dit zonder hun sound te verloochenen. Ze lijken net beter te weten waar precies voor te staan en kunnen met dit album zowel fans van hardcore als punkrock voor zich winnen. Hopelijk blijven Vinnie en zijn gevolg van verdere problemen gespaard, zodat het deze keer niet zo lang moet duren voor er een opvolger komt. Wolverines laat immers het beste verhopen voor de toekomst.
