Dat er nog steeds mensen zijn die denken dat I Am Kloot een nevenprojectje is van de Vlaamse charlatan Kloot Per W of een bandje is dat afstamt uit het voorstedelijk Brussel, bewijst dat deze Mancunians nog steeds de weg naar het grote publiek niet gevonden hebben. Daar gaat dit vierde studioalbum helaas niet veel aan wijzigen. Nochtans heeft dit trio in zijn tienjarig bestaan alle grote Europese festivals meermaals aangedaan, is Pete Doherty één van de tienduizenden fans en is een tourschema van 200 shows per jaar geen uitzondering. Het is juist de frustratie dat liveshows beter klonken dan studioplaten die ervoor gezorgd heeft dat deze nieuwe cd op goed drie dagen tijd en met een absolute spontaniteit werd ingeblikt.
Oprechte, eenvoudige popsongs zijn altijd al het handelsmerk geweest van I Am Kloot. Hun licht zweverige indiepop met een goede knipoog richting Echo and the Bunnymen bewijst dat ook nu weer deze drie heren –die prima op elkaar ingespeeld zijn- beseffen hoe mooie muziek moet klinken. 'Hey Little Bird' is met zijn akoestische gitaar en strelend pianospel een prachtig ontroerende ballade terwijl 'The Runaways' met iets fellere gitaarpartijen aardig van leer trekt. Echt scherpe randjes moeten, in tegenstelling met ouder werk, niet verwacht worden. Drie jaar studiostilte heeft I Am Kloot dan ook tot een aardige volwassenheid gebracht. Dat is echter alle behalve een minpunt, zo blijkt. Intieme nummers als 'Down at the Front' tonen de band op zijn best. Het feit dat veel teksten rechtstreeks zijn geplukt uit conversaties met de veel te vroeg gestorven vriend en songschrijver Bryan Glancy komt daardoor mooi uit de verf. Fans van slowcoreband Sophia mogen zich hier gerust aangesproken worden. Liefde en oprechtheid staan centraal in een heerlijk mysterieus echoënd 'Suddeny Strange' zonder dat het nummer een pastiche wordt. Een basis van bluesakkoorden en een heerlijk openbarende zang van John Bramwell maken dit zelfs tot één van de hoogtepunten van deze zachtaardige langspeler. Kleine accentjes met lapsteel en orgel gaan zo door het hart van de luisteraar.
I Am Kloot steekt zichzelf weer even voorbij. Het feit dat deze tien songs live al enige tijd hebben kunnen groeien en nu ook gepoogd werd deze live-feeling optimaal te benaderen, maakt dit een heerlijk doorleefd plaatje. Langzaam laten binnensijpelen en laten groeien is hier dan ook de boodschap! De bijgevoegde dvd over de 'making of' helpt allicht om mee in dit meeslepend werk te geraken.
Meer over I am Kloot
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
