Albums die gedurig van het ene genre in het andere buitelen en weigeren om zich in één enkel genre te laten vastpinnen. De ene luisteraar ergert er zich blauw aan, een ander blijft net wel bij de les wegens dat onvoorspelbare hinkelspel doorheen verschillende muziekgenres. De derde release van HysM?duo is zo'n album.
HysM?Duo bestaat uit Jacopo Fiore en Stefano Spataro. Beide Italianen zijn ook de bezielers achter het HysM?-label, oorspronkelijk een uitlaatklep voor hun eigen muzikale avonturen, maar gaandeweg ook het platform voor releases van bevriende muzikanten. Zowel het label als de muziek van het duo ademen sterk een do-it-yourself attitude uit. Dat betekent dus wars van alle opgeklopte hypes en trends en zonder al te veel promotionele poespas koppig hun eigen ding doen.
Dit werkje bulkt alvast van de pretentieloze huisvlijt. De heren gaan met hoofdzakelijk drums en gitaren maar hier en daar ook onder meer met stem, piano, blazers en samples aan de slag en schudden een aantal tracks uit de mouwen die bij nadere beluistering meer herbergen dan eerst gedacht. Zowel noise-, post- als krautrock passeren de revue, net als passages van vrije improvisatie, elektro-akoestisch experiment en zelfs een streepje jazz. De tag 'avantrock' dekt misschien nog het best de lading: rock met een serieuze snuif experiment, zeg maar. Vaak vindt het “genrehoppen”' zelfs plaats binnen dezelfde track.
Luister maar hoe 'il cinismo del pupazzo' speels inzet met wat bluesy getinte rock, een haast belachelijk orgeltje vervolgens zijn intrede doet en hoe wat later de track volledig ontbrandt en sterk in intensiteit toeneemt, om dan met claxongeluiden en een knipoog te eindigen. Knap toch ook hoe in 'il posto di heidegger' adrenalineuze noiserock naadloos overvloeit in een ridicuul poppy deuntje (inclusief kleffe belletjes). Heel filmisch is dan weer 'cattive abitudini' waarbij een melancholische gitaarlijn, een enkele pianotoets, percussiegeroffel en Italiaanse spoken word een emotioneel geladen sfeerstuk creëren.
De titeltrack is dan weer een lange ritmische jazzy excursie met zweverige saxofooncontributies terwijl 'la gente che conosco' heel sterk neigt naar wringende postrock. 'Stragedy', de langste track, opent minutenlang met vrije percussie en hints van een gitaarmelodie totdat een primitieve riff op distortion gitaar en lange blazertonen de drums aansporen om een serieus tandje bij te steken en het geheel ontaardt in een potje gitaarnoise.
De vrees bestaat dat dit undergroundpareltje gedoemd is om onder de muzikale radar te blijven. Zonde want dit kleinood kost bij de betere internetdistributeur slechts zes luttele euro's en wat prijs/kwaliteit verhouding betreft, scoren weinige albums dit jaar beter. Wie tot hier heeft doorgelezen, weet dus wat gedaan!
