Het is alweer een paar jaar geleden dat, naar aanleiding van het monstersucces van Queens of the Stone Age en aanverwanten, elke nieuwe cd die een béétje rockte het label 'stonerrock' kreeg opgeplakt. Zo werden in eigen land ondermeer Soulwax, Millionaire, Creature With The Atom Brain en Triggerfinger zonder veel nadenken in hetzelfde hoekje geduwd. Inmiddels is het genre teruggekeerd naar de underground, waar het zich nog steeds het beste voelt: weg van de spotlights, de marketingmachines en de grote financiële ambities. Één Belgische band die er al bij was voor de hype, zich nooit heeft laten gek maken en nog steeds onverstoord verder werkt, is Hypnos 69. Anno 2010 brengen deze vier heren hun vijfde album 'Legacy' uit, en daarop maken ze nog steeds hun eigen aanstekelijke mengsel van jazzy psychedelica en classic rock.
Opener 'Requiem (For A Dying Creed)' zegt het eigenlijk al bijna allemaal. Het nummer duurt nét geen achttien minuten, en bestaat uit drie delen. De grenzen tussen die delen zijn (gelukkig) niet expliciet afgebakend, maar in grote lijnen bestaat het eerste deel uit stevige riffs en macho solo's, het tweede uit psychedelische rust, en het derde uit een groovy jam waarbij de solo's het woord 'oeverloos' als geuzennaam dragen. Naast de usual suspects (The Who, Led Zeppelin, Pink Floyd, noem maar op) is vooral de invloed van King Crimson (en dan vooral hun album 'In The Court Of The Crimson King') duidelijk hoorbaar, met name aan de potige saxofoon die de riffs extra kracht bijzet en de fluit die op speelse wijze de kalmere passages versiert.
De overige nummers zijn, zoals viel te verwachten, grotendeels combinaties van dezelfde elementen. In 'An Aerial Architect' en 'The Empty Hourglass' gaat de aandacht vooral naar stevige riffs, terwijl in 'My Journey To The Stars' en 'Jerusalem' de kalmere kant van het spectrum minstens even smaakvol wordt uitgewerkt. Daarbij laat Hypnos 69 zowel de berekend vreemde arrangementen van Nick Drake als de hypnotiserende groove van Hawkwind in het geheel passen.
Het album wordt afgesloten met 'The Great Work', dat nog langer is dan het openingsnummer en ook weer in verschillende delen is opgedeeld. Het idee om rock op die manier in composities te dwingen doet enigszins denken aan pompeuze progrock-pretenties, en korte, snelle radiohits zullen dit wel nooit worden, maar daartegenover staat het simpele plezier van een perfect afgemeten basgitaar die pas na een dikke drie minuten invalt en op glorieuze wijze de voorafgaande kalmte in een nieuwe richting stuwt. En het daar nauw aan verwante plezier van schier eindeloze verwaaide solo's.
Het moge duidelijk zijn: wie op zoek is naar onmiddellijke bevrediging in de vorm van popsongs van drie minuten, strofe-refrein-strofe, en alles van begin tot einde even luid – en daar is niets mis mee – die kan dit album best gewoon negeren. Voor liefhebbers van ouderwetse rock is 'Legacy' echter een trip van een dik uur, afwisselend voortgestuwd door rukwinden en dobberend bij windstilte, met garantie op een kamerbrede grijns van gelukzaligheid.
