In het najaar van 2009 speelde Huntsville een aantal concerten verspreid op Europese bodem, ter promotie van hun toen recent verschenen album 'Eco, Arches & Eras' bij het belangrijke Noorse label Rune Grammofon. Onder andere de Gentse Vooruit werd toen door het trio getrakteerd op een ongelofelijk beklijvende set waarin muzikanten Ivar Grydeland, Tonny Kluften en Ingar Zach met een reusachtig instrumentarium en een hele resem loops het voltallige publiek betoverden. De traditionele gitaar werd uitgebreid met banjo en pedal steel, de bassist flirtte lustig met elektronica allerhande en de percussionist bediende zich zowel van een traditionele drumkit als van speelgoedjes waarmee hij de muziek miraculeus genoeg extra diepte en spanning gaf. Ook op hun nieuwste plaat 'For Flowers, Cars and Merry Wars' lijkt het een van de basisprincipes van dit collectief te zijn dat ze in elk artefact muziek zien. Zo wordt het bijna twintig minuten durende titelnummer aangezwengeld door een penetrante sirene, die als brug dient van een muzikale module naar een volgende. Bij Huntsville is continuïteit van het allergrootste belang en de verschillende muzikale elementen die het trio in zijn lange composities tegen elkaar afweegt, maken de nummers voor de luisteraar ondanks hun losse structuur toch "af".
De plaat opent met het titelnummer en het is volgens traditie percussionist Ingar Zach die de luisteraar in een diepe roes mag meesleuren. Het hele album voorziet hij kolkende partijen waar hij gewiekst laagjes aan toevoegt. De rol van Ivar Grydeland is, zeker in het tweede deel van het nummer, eerder ontwrichtend en zijn lijzige klanken vormen een prachtige laag bovenop de drukkende bassen van Tonny Kluften. 'For Flowers, Cars and Merry Wars' is echter in die mate rijk aan effecten en sferen, dat men na verloop van tijd merkt hoe de muzikanten het tij subtiel kunnen doen keren, door via Grydeland bijvoorbeeld terug op een stabiel spoor over te schakelen waarin zowel Zach als Kluften dan weer andere rollen vervullen.
Dat Huntsville tijdens de langere tracks op zijn best is, blijkt zowel op cd als live. Het ultrakorte 'For the Working Class' (een verwijzing naar hun in 2006 verschenen album 'For the Middle Class') is dan ook een overbodige toevoeging aan een verder erg sterke plaat. Het daaropvolgende 'Ear/Eye Connector' drijft de luisteraar immers alweer naar het puntje van zijn stoel, doordat het trio boven een stomende ritmische laag zweverige accenten plaatst. Het laatste nummer, 'Star Spangled Mirror', kan na de oerkracht van het voorgaande alleen maar een soort anti-climax zijn, maar het trio maakt van dit afsluitende gedicht alsnog een bescheiden pareltje waarin eens te meer tal van lagen zich roeren.
Voor het complexe en compromisloze idioom van Huntsville moet men gewonnen zijn en vooral ook tijd nemen, wat in tijden van snel verteerbare consumptiemuziek misschien geen evidentie meer is. Wie echter over de grenzen van jazz, rock, ambient en elektronica heen naar diepzinnige muziek zoekt die als het ware een muzikaal onderbewustzijn in de luisteraar aanspreekt, is bij de Noren van Huntsville aan het goede adres.
