Het gaat dit Britse vijftal aardig voor de wind. Na amper twee jaar spelen leverden ze hun wereldwijd succesvolle debuutplaat af. In het verlengde daarvan komt, weer net twee jaar later, deze tweede cd uit. Of het allemaal nog niet vlot genoeg ging, heeft de band hierbij geopteerd om nóg toegankelijkere en hitgevoeligere nummers te schrijven. Als emocore de commerciële toer op zou gaan, zou het best wel eens in de richting van 'Shatterproof Is Not a Challenge' kunnen evolueren: iets wat "die hards" uit de punkrockscène allicht keihard tegen de borst stoot.
Geheel onterecht overigens, want Hundred Reasons maakt goed aanvoelende, stevige rock die zelfs een beetje popgevoeligheid verbergt. Deze tweede cd is een melodieuze en rijkelijk variërende plaat die het niet onder stoelen of banken steekt dat deze bende skaters getekend is door een major. Toegegeven, het schreeuwlelijke 'Savana' is niet meteen het meest geschikte nummer om een plaat te openen, wegens een nogal inhoudsloos melodisch kader. Nummers als 'Harmony' of 'Lullaby' doen het echter al beter. Woeste emocore wordt afgewisseld met uptempo metalpartijen en wervelende, psychedelische gitaren. Hoeken en haken die nummers breken en ritmepatronen wijzigen zijn schering en inslag. Hoofdkenmerk blijft echter die warme, overtuigende stem van charismatische bandleider Colin Doran die vaker zingt dan schreeuwt (iets wat niet zo voor de hand liggend is bij emocore) en daarmee Hundred Reasons ook dichter naar rockmuziek toe brengt. Zowel de stem van de man als zijn uitstraling hebben wel wat weg van Gavin Rossdale van Bush. Tragere nummers als 'My Sympathy' en 'Still Be Here' krijgen daardoor wel een heel sterk MTV gehalte door te lijken op de zoveelste ruwe groep die met een zacht emotienummer wilt uitpakken. 'Pop' verklapt waar het om draait. Nochtans is dit samen gezongen nummer niet meteen het meest hitgevoelige en ontluikt het juist de persoonlijke moeilijkheden als hitwonder en popidool. Opvolger 'Truth with Elegance' is van de 12 tracks wel het meest capabele om Hundred Reasons bij het grote publiek te laten doorbreken. Een erg aangrijpende (enigszins herkenbare?) zanglijn, een vlotte gitaarrif en een harmonieuze melodie geven het nummer een stevige drive. Op deze manier slaat de band een solide brug tussen de meer culturele ondergrond en de commerciële bovengrond.
Hundred Reasons is begonnen als emocore band en zal altijd zo door het leven blijven gaan. Bij deze tweede plaat zijn de grenzen van het genre echter (eindelijk) doorgebroken. Deze vijf jongens aarzelen niet om toe te naderen tot charismatische rockmuziek en hier nog mee uit te pakken ook. Op een gepassioneerde en verfrissende manier wordt hierbij gelet op hoge kwaliteit. Een nieuwe trend is gezet.
Meer over Hundred Reasons
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
