Hrsta is de meest recente signing op het Constellation label en met 'Stem Stem in Electro' levert de groep haar tweede cd af, de eerste voor het Canadese label Constellation. Dat leider, zanger, gitarist en keyboardspeler Mike Moya in 1995 medeoprichter was van Constellation-goudhaantje Godspeed You! Black Emperor zal daar zeker niet vreemd aan zijn. Maar ook muzikaal past Hrsta perfect in het plaatje. Het hypnotiserende geluid en de repetitieve elementen zullen meer dan één luisteraar sterk aan GY!BE doen denken, al is Hrsta dan misschien eerder een pocketversie.
Bij Hrsta overheersen namelijk de gitaren, waardoor de band niet het symfonisch karakter van GY!BE heeft. Ook heel lange stukken, verzengende climaxen en ritmisch vurig herhaalde riffjes zijn hier niet aan de orde. Hrsta legt de tempi eerder aan de gezapige kant, waarbij de band er toch in slaagt een spanningsboog op te bouwen en vol te houden. Bovendien krijgen de stukken één voor één een duidelijke drive mee, waardoor ze de luisteraar vastgrijpen zonder er op af te vliegen. En hoewel ook Hrsta vaak werkt met laag per laag gestapelde arrangementen is het opmerkelijk hoe de gitaren zich met de viool, altviool, cello, drum, piano, orgel en bas mooi tot één geluid vormen.
Dat ondanks deze soberdere aanpak de muziek toch steeds beklijft, wordt al duidelijk vanaf de opener '... and we Climb': een rustig, maar gestaag groeiend nummer als een trage klim.Moya en co kiezen hier niet voor het voor de hand liggend geleidelijk aan hoger gaan of louter luider worden, maar laten de muziek echt aan intensiteit winnen. Ook 'Quelque Chose à Propos des Raquetteurs' is een fraai voorbeeld van een track die in één trek doorgroeit door op een rustig golvend gitaarpatroon voorzichtig het arrangement laag per laag op te bouwen.
Van een andere orde is het magische 'Swallow's Tail'. Intieme, met fluisterzang verrijkte strofes worden afgewisseld met een luider refrein, waarbij de gitaardistorion voor een scherper randje zorgt. Door de afwisseling tussen deze twee delen en het grotere contrast heeft dit nummer een geweldig effect zonder naar extreem effectbejag te moeten grijpen: een voorbeeld van hoe dosering een magistraal effect kan realiseren.
Even pakkend als 'Swallow's Tail' is het afsluitende 'Une Infinité de Trous en Forme d'Hommes'. Hier wordt voor de eerste en laatste keer duidelijk de weemoedige kaart getrokken in een eenvoudig, maar ontroerend contrapunt tussen viool en gitaar. Door geleidelijk aan extra gitaar, bas en drum toe te voegen bouwt het nummer weer in één trek op om – in overeenstemming met andere tracks – later weer terug te plooien. Maar dan krijgt het nummer plots een draai, waardoor het een tweede leven krijgt. Een extra akoestische gitaar, woordeloze vocalen en het subtiel aanpassen van de basisakkoorden van het begin zorgen voor een even goddelijk als verrassend slot van deze cd, zonder dat het onderste uit de kan moet gehaald worden.
Meer over Hrsta
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
