Dat Limburg hier en daar iets heeft van een prairie is een stelling die nogal kwestieus overkomt. Toch lijkt het enkel mogelijk om met inspiratie van dergelijke weidse vlaktes zo’n alleraardigst uitgesponnen muziek te creëren. Bovendien situeert ook de groepsnaam zich ergens binnen dit decor: Horses. De ruiter achter het alter ego, Bert Vliegen, schoot muzikaal voor het eerst raak toen het lied ‘White Lake’ opgepikt werd door Radio 1 via Vi.be. Even later kwam Horses – ondertussen aangedikt met Eve Vermeiren en Maarten Colson op gitaar en bas – met hulp van Yuko’s Kristof Deneijs (opname) en Rolf Verresen (mix) tot een eerste gelijknamig getitelde EP.
De ‘Horses EP’ bestaat uit vier nummers, zorgvuldig uitgestreken over net geen twintig minuten. De geschapen sfeer oogt tijdens de eerste aanblik vrij intiem, maar tussen de noten door verraadt Vliegens passie een integere kracht. Neem nu ‘White Lake’: met niet veel meer dan zijn akoestische gitaar, aangevuld met een haast huilende slidegitaar, creëert hij een universum dat bol staat van smart (“my tears are silver and yours golden”). Nog pijnlijker klinkt ‘Ellesmere’ aanvankelijk, maar dan op een speelse manier. Deze tegenstrijdige gevoelens worden ingevuld door een met tranen bevochtigde stem met daartegenover het frivole glockenspiel die het lied aanvankelijk op sleeptouw nemen. Naar het einde toe komen het keyboard en de elektrische gitaar echter op de voorgrond, waardoor de sfeer eerder statig wordt. Ook de leedgevoelige stem klinkt uiteindelijk een pak zelfzekerder, maar daarmee ook veel minder innemend.
De diepdroeve sfeer komt wél perfect naar buiten in opener ‘These Birds’. Dit nummer bevat vooreerst een indringende melodica-partij die de voorbode vormt van Bert Vliegens haast snikkende vocalen. Op het einde weet ‘These Birds’ zich bovendien volledig te manifesteren met een intens eindspel waarin alle eerdere elementen uit het nummer Bon Iver-gewijs samen vallen.
Tijdens de heerlijk trage afsluiter ‘Animal Ritual’ gaat Horses middels americana de filosofische toer op. Daarin vraagt hij zich met echoënde stem en op het ritme van een drumcomputer af ‘why there are Mountains?”. Wanneer je als artiest verder op een zin als “You got me trapped in the permafrost / Like Mammoths / Like Dinosaurs” komt, dan mag er gerust een plaatsje worden vrijgemaakt in het huidige Belgische muzieklandschap.
Waarschijnlijk zit niemand te wachten op een groep als Horses die uit al zijn knoken en gaten leed ademt. Wanneer dit echter resulteert in dergelijke aangrijpende, innemende en zelfs hartverscheurende muziek, dan komt enkel de gedachte naar boven dat ook intense pijn prachtig kan zijn.
