Het kan maar beter meteen gezegd worden: de muziek van het Limburgse Horses is gemaakt om door Robin Proper-Sheppard onder productiehanden genomen te worden. De Sophia-frontman is immers al decennia lang heer en meester in het construeren van epische droomlandschappen uit sobere en sombere folkriedeltjes. Bert Vliegen en zijn gezelschap sluiten perfect aan bij die muzikale richting en zorgen met debuut ‘Clear Crystal Air’ voor een klein uur zaligmakende indiefolk met internationale allures.
Het vertrekt allemaal vanuit de hoge, wat zeurige, ontdubbelde stem van Vliegen. Met strelend akoestisch gitaarspel of enkele voorzichtige pianotoetsen staat die symbool voor een broosheid en onzekerheid die zich ook tekstueel durft te manifesteren (“I’ve always been on this diamond shore, but now the tide is winning”). Dat alles wordt met een rijkdom aan instrumenten en arrangementen overgoten, zodat een eenvoudige basis plots uitgroeit tot een grotesk geheel. Daarin krijgen slide, percussieve houten xylofoonmelodietjes, glijdende achtergrondzang en warm zinderende bastonen een nette plaats.
Broosheid transformeert in optimisme, soms zelfs in duidelijke trots. Zo groeit een song als ‘Why You’re Here (and I’m Not)’ met zijn wiegend ritme en slepende zang uit tot een herhaalde frasering van de songtitel die steeds wijder openbloeit tot een meerstemmigheid met galm, verborgen hoge tonen en een glorieuze emotie. Het met druppelende xylofoontoetsen aangewakkerde ‘White Lake’ teert op een contrast tussen lang klagende slide aanslagen en opgewekt gitaargetokkel. Diepe basnoten ondersteunen de basis, terwijl Vliegen met fluisterzang en tamboerijn doorheen dit ritmisch percussiewerkje kronkelt. Zo bouwt dit nummer mooi, stelselmatig op.
Een steviger ‘Saint John’ met zijn voluit jengelende elektrische gitaar valt wat uit de toon door het opgeklopte tempo en de knipogen richting poprock. Deze voor Horses stevige krachttoer integreert wat extra zuurstof in deze gevoelige plaat die een paar extra pieken kan gebruiken, maar houdt het op een te vlak rechttoe rechtaan schema. Dan doet de intieme, sobere akoestische ballade ‘Twins’ die deze plaat afsluit het een stuk beter. In een mooi minimalisme van zang en gitaar waait ‘Clear Crystal Air’ op een lome, desolate manier uit waarbij spaarzaam, welgeplaatst gebruik van drum, bas en ijle orgeltoetsen voor extra diepgang zorgen.
Horses heeft naar eigen zeggen wel vijf jaar de tijd genomen om zijn muzikaal eitje uit te broeden. Dat zorgt voor een mooie, doordachte gelaagdheid die deze gevoelige, intieme muziek extra kleurt. Dankzij de hulp van de beroemde Britse producer heeft de cd ondanks de jonge leeftijd en beperkte ervaring van de band toch al de nodige maturiteit bereikt. De volgende keer mag daar nog net een tikkeltje meer durf en eigenheid bij.
