De prijs voor meest trippy dan wel bevreemdende schijf van het moment gaat zonder twijfel naar het Amerikaanse Horseback. Immers, met 'Half Blood' hebben de heren het gepresteerd om een plaat af te leveren die extreem zweverig en even spacey is, maar dan doodleuk gecombineerd met loodzware elementen . Geen album dat een mens opzet om zich beter te voelen, maar eerder eentje dat nood heeft aan doorwrocht luisteren, liefst meer dan eens.
Het album valt duidelijk uiteen in twee grote delen: de eerste vier nummers zijn iets regulierder, en afsluitend drieluik 'Hallucigenia' is zonder meer een opeenstapeling van drones. In het eerste luik zit ook al een groot gedeelte van dat repetitieve en bezwerende, maar blijken de songs nog steeds daadwerkelijk songs te zijn. De muziek is bijzonder fluogetint, in die zin dat het lijkt alsof er een flinke dosis paddestoelen aan vooraf is gegaan. De melodieën komen bijzonder vaak terug, er wordt doorgegaan op een enkel thema en een dikke laag echo laat een mens wegdromen op een vliegend tapijt. Echter, plots komen daar bijzonder rauwe en extreme vocalen de rust verstoren. Die rauwe schreeuwen lijken erg geënt te zijn op Nocturno Culto van Darkthrone, aangezien ze dezelfde grofkorrelige aanpak bezitten. Het is op het eerste gehoor een vreemde combinatie, die vrij zachte muziek en dan die oerbrul, maar dat werkt het vervreemdende effect enkel meer in de hand. Horseback trapt ook nergens het gaspedaal in en blijft consequent etherisch als een mistlaag.
Het drieluik 'Hallucigenia' (zo genoemd naar een mysterieus diertje uit het Pre-Cambrium) is andere koek: hier kiest de band resoluut voor drones. Dat uit zich in nog meer repetitie en nog meer vasthouden aan een enkel thema (vaak zelfs een enkele noot), die vervolgens geloopt wordt en bakken distortion over zich heen krijgt. De feedback is soms nauwelijks te harden, maar aficionado's gaan hier van genieten.
'Half Blood' is allesbehalve een makkelijk album, en aan het eind van de rit blijft het geheel erg ontoegankelijk. Dat gezegd zijnde, is het voor noise-adepten, droneliefhebbers en eventueel krautrock discipelen een plaatje om te beluisteren. Er zit namelijk schoonheid vervat achter de geluidsmuur. Dat het intrigerend is, is dan nog voorzichtig uitgedrukt.
