Het lijkt een zoveelste spin-off van Stomp en ander populair vermaak, maar eerlijk is eerlijk, de heren van Hoquets doen het anders en beter. Zeker, ze knutselen zelf hun instrumenten in elkaar met hout, metaal, plastic, potten en pannen , maar slagen er in hun low budget ideologie niet te laten verzanden in gemakkelijk prulwerk.
Met de titel van hun plaat ‘Belgotronics’ maken de Belg Maxime lé Hung, Fransman François Schulz en Amerikaan McCloud Zicmuse duidelijk dat ze zichzelf eerder in de lijn zien van het Congolese knutselwerk van Congotronics (Konono No. 1, Kasai All Stars). Al is bij de westerlingen het elektronisch aspect ondergeschikt aan het percussieve. Behalve dan bij de iaen (een eensnarige tokkelinstrument) die voorzien van een elektronische behandeling onvermoede mogelijkheden laat horen.
Geen Stomp dus, maar ook geen oppervlakkige lolbroekerij. Want hoewel het album met zestien tracks maar net boven het half uur afklokt en de songs (in verschillende talen) handelen over de rijke Belgische cultuur (van de staatsstructuur tot de slag bij Waterloo, de abdij van Orval of het bereiden van de beroemde stoemp), is er muzikaal heel wat leuks te rapen. Zo drijven de verschillende nummers niet op monotoon herhaalde percussieritmes, maar evolueren de arrangementen van strofe naar strofe en wordt er goed gebruik gemaakt van het contrast tussen de verschillende materialen: droog hout, feeëriek tingelend metaal of schel pannenwerk.
Bovendien kunnen de bandleden echt zingen, wat hen in staat stelt om mooi meerstemmig uit te halen en in falsetstem te flirten met de funk van Prince. Andere songs knipogen naar de moerassige Mississippiblues (‘Dans Van Baarle’, ‘Otanato’) dankzij de vervaarlijk brommende iaen. In ‘l’Abbaye d’Orval’ transformeert de samenzang van de drie heren in die van een renaissancekoor, de “hit” ‘Couque de Dinant’ is huis-tuin-en-keuken-hiphop, ‘Bruges’ is oergezellig Frans hoempachanson en ‘Cha-Cha-Charleroi’ heeft verdraaid dicht tegen de artpunk van The Ex gelegen.
De overdaad aan “tongen in wangen” en knipogen wordt op de koop toe geserveerd in nummers die, hoewel soms erg kort, barsten van de muzikale en tekstuele hooks die na een keer luisteren niet meer uit het geheugen te branden zijn. Mensen met een motorisch geheugen moeten niet wanhopen: voor hen is er ‘Chaud Boulet’ waarin McCloud de gelijknamige dans (een elementaire mengeling van borstcrawl en de twist) uitlegt. Wie deze plaat drie keer na elkaar kan beluisteren zonder idioot te grijnzen of het “danske” mee te doen, kan met een gerust geweten de begrafenisondernemer bellen.
