Een band heeft niet altijd veel leden nodig om een indrukwekkende dosis lawaai te produceren. Case and point het Finse Hooded Menace, dat hoop en al uit twee leden bestaat. Zoals de bandnaam en albumtitel al suggereren, gaat het hier niet om vrolijke tierelantijntjes, maar wel om gitzwarte doom, die aangelengd wordt met een dosis old school death metal. Hoe zwaarder, hoe liever? In dit geval wel.
Dat de heren niet aan hun proefstuk toe zijn, is duidelijk. 'Effigies of Evil' is hun vierde album,maar het eerste voor een groter label als Relapse. Geen toeval, want de muziek van Hooded Menace is allesbehalve hapklare doom voor mensen die het graag makkelijk hebben. De heren balanceren graag en vaak op de rand tussen logge doom en al even logge death metal. Wanneer de gitaren en drums iets sneller mogen gaan, sluipen referenties aan acts als Asphyx door het zwerk: de gruizige gitaarvervorming, de indruk alsof het geheel luider dan luid gaat en de pompende drive laten een ziekelijke sfeer ontstaan die smaakt naar meer. De putgrom die zanger/gitarist/bassist Lasse Pyykkö hanteert, helpt die ziekelijke sfeer nog een stapje verder.
Maar toch kruipt er geregeld een dosis melodie in het geheel, en dan gooit de band het roer wat om. De muziek kruipt dan veeleer richting doom metal, maar van tijd tot tijd is die melodie nogal storend. De gore sfeer wordt doorbroken en hoewel de songs dat contrast kunnen dragen, teert de plaat iets te veel op die twee ideeën. De grauwe death metal en diepdonkere doom-momenten zijn perfect getimed, maar die occasioneel lichtere tinten passen niet altijd even goed.
Dat gezegd zijnde, blijft 'Effigies of Evil' wel een superzware en korzelige schijf met acht onvervalste lappen bloederig vlees. Het geheel is ontegensprekelijk gemaakt door twee heren die perfect weten waar ze mee bezig zijn, maar het komt soms wat onevenwichtig over. Maar wie zich niet stoort aan een pletwals die bloemetjes geschilderd heeft staan op de rol die langzaam over de benen heen dendert, is hier aan het juiste adres.
